Τη Δευτέρα 18 Φεβρουαρίου 2019 ο Χείρωνας μπαίνει στον Κριό. Η πρώτη μοίρα του Κριού είναι πολύ σημαντική καθώς συμβολικά θεωρείται πως εκεί βρίσκονταν ο Ήλιος όταν δημιουργήθηκε η Γη. Τι συμβολίζει όμως ο Χείρωνας και τι σημαίνει η είσοδός του στον Κριό;
Ο Χείρωνας είναι αστεροειδής, μέλος μιας ευρύτερης ομάδας αστεροειδών που ονομάζονται Κένταυροι και κινούνται μεταξύ της τροχιάς του Κρόνου και του Ουρανού. Ο Κρόνος είναι οι περιοριστικές δυνάμεις του κόσμου, αυτές που κρατάνε την παλιά δομή ενώ ο Ουρανός είναι οι ανανεωτικές δυνάμεις του κόσμου που σπάνε τη δομή και οδηγούν τα πράγματα σε νέα μονοπάτια. Κάπου ανάμεσα σε αυτές τις δύο αντίρροπες δυνάμεις υπάρχει το Τραύμα. Ο Χείρωνας είναι το Τραύμα. Μας υποδεικνύει που χρειάζεται να στρέψουμε την προσοχή μας ώστε να επέλθει η θεραπεία και έτσι να μπορέσουμε να κινηθούμε ξανά μπροστά. Το Τραύμα του Χείρωνα είναι μια ανοιχτή πληγή. Σε εκείνο το “σημείο” έχουμε πληγωθεί είτε σε μια προηγούμενη ζωή είτε στην παιδική ηλικία και χάνουμε συνεχώς δύναμη. Συνήθως δένουμε πρόχειρα την πληγή και συνεχίζουμε τις ζωές μας αλλά η πληγή δεν έχει κλείσει. Χρειάζεται πρώτα από όλα αναγνώριση της ύπαρξής της και αποδοχή του τραύματος. Ύστερα προχωράμε στη θεραπεία. Ποιο είναι λοιπόν το συλλογικό Τραύμα που υποδεικνύει αυτή την εποχή ο Χείρωνας με την είσοδό του στον Κριό και την παραμονή του εκεί μέχρι το 2026;
Ο Πληγωμένος Πολεμιστής
Ο Κριός είναι οι δυνάμεις της Άνοιξης. Είναι εκείνος που αγωνίζεται ενάντια στις καταβολικές δυνάμεις. Με τον Άρη ως κυβερνήτη του, είναι το αρχέτυπο του πολεμιστή και της αρσενικής δύναμης. Έτσι ο Χείρωνας εδώ μιλάει για τον Πληγωμένο Πολεμιστή.
Πόσο συχνά δεν πιάνουμε τον εαυτό μας να αγωνίζεται ενάντια στην ίδια την Ύπαρξη; Τα πιστεύω μας, οι απόψεις μας για το πως θα έπρεπε να είναι ο κόσμος, το μυαλό μας, μας βάζουν σε έναν αγώνα ενάντια στον ίδιο μας τον εαυτό και τελικά ενάντια σε ό,τι υπάρχει εκεί “έξω”.
Σαν άλλοι πολεμιστές, έχουμε μάθει να βαράμε χωρίς διάκριση. Μας μάθανε ότι η ζωή είναι σκληρή, ότι πρέπει να χτυπάμε πρώτοι. Όλη μας η καπιταλιστική κοινωνία στηρίζεται ακριβώς πάνω σε αυτή την αρχή, στον ανταγωνισμό και τελικά στο δίκαιο του ισχυρότερου ανεξάρτητα τι μάσκα φοράει η εκάστοτε κοινωνία με τους εκάστοτε “δίκαιους” νόμους της.
Όμως αυτός ο Πολεμιστής είναι πληγωμένος. Και έχει πληγωθεί από το ίδιο του το σπαθί, από την ίδια του τη λύσσα να επιβάλλει αυτό που εκείνος νομίζει σωστό και κυρίως από το γεγονός πως έχει μάθει να βλέπει τον κόσμο εχθρικό. Ο Χείρωνας στον Κριό μας λέει “Στρέψτε την προσοχή στο συλλογικό Τραύμα του Πληγωμένου Πολεμιστή. Ανοίξτε τα μάτια και δείτε! Ενάντια σε τι αγωνίζεστε; Δείτε την Ύπαρξη σαν ένα δώρο και σταματήστε να διαχωρίζετε! Απολαύστε!”
Ένα χαρακτηριστικό του Πληγωμένου Πολεμιστή είναι η έλλειψη της απόλαυσης. Η απόλαυση έχει εξοστρακιστεί γιατί ο ίδιος είναι συνεχώς σε συναγερμό! Δείτε τη διπλανή κάρτα που είναι το 9 των Ράβδων της Ταρώ. “Από ώρα σε ώρα έρχεται επίθεση! Πως να κάτσω να απολαύσω; Η απόλαυση είναι σε καιρούς ειρήνης, όχι τώρα!” τον ακούμε να μας λέει. Και μαντέψτε…η ειρήνη δεν έρχεται ποτέ γιατί ο ίδιος δε θέλει να έρθει. Φοβάται πως από τη στιγμή που θα σταματήσει να πολεμά, θα χάσει το νόημα της ύπαρξής του. Έτσι και το εγώ μας. Φοβάται πως αν χαλαρώσει, αν αποφασίσει να απολαύσει πραγματικά τη στιγμή και να αφήσει στην άκρη τις απόψεις, τα “νομίζω” κτλ, θα χάσει την ύπαρξή του. Και βασικά έχει δίκιο…
Γιατί το εγώ είναι σαν ζωάκι. Βρίσκεται συνεχώς σε κίνηση για να εξασφαλίσει τροφή και στέγη, ασφάλεια. Γνωρίζει πως αν αφεθεί, θα πάρει άλλος τα ηνία. Και αυτός ο άλλος δεν είναι παρά η πραγματική μας φύση. Είναι το Πνεύμα, ο Ανώτερος Εαυτός μας.
Δείτε πως στη ζωή μας αναβάλλουμε συνεχώς την απόλαυση και την ευτυχία για αργότερα! “Όταν γίνει αυτό θα είμαι ευτυχισμένος” λέμε και όταν γίνεται είμαστε για λίγο ευτυχείς αλλά μετά γεννιέται άλλη επιθυμία. Ο Πληγωμένος Πολεμιστής, το εγώ, δημιουργεί καινούρια επιθυμία, καινούριο σενάριο για να μας κρατήσει απασχολημένους. Για να μη δούμε ότι για να είμαστε ευτυχισμένοι δε χρειάζεται τίποτα άλλο από το να υπάρχουμε. Τόσο απλό! Από το να απολαμβάνουμε τον εαυτό μας, τα προτερήματα και τα ελαττώματά του. Από το να ζούμε απλώς τη μια στιγμή μετά την άλλη.
Σε συλλογικό επίπεδο η ανθρωπότητα βρίσκεται σχεδόν σε παράνοια! Και επειδή όλοι τρέχουν και είναι παρανοϊκοί, μας φαίνεται φυσιολογικό! Ο Χείρωνας θα βγάλει έντονα στην επιφάνεια τα επόμενα χρόνια την αγωνία μας, την πίστη μας ότι η ζωή είναι σκληρή, τον αγώνα για την επικράτηση του ισχυρότερου. Είναι στο δικό μας χέρι να δουλέψουμε ατομικά και κατόπιν συλλογικά για να αλλάξουμε τον τρόπο αντίληψης της πραγματικότητας και κατ’ επέκταση την ίδια την πραγματικότητα. Η θεραπεία του Πληγωμένου Πολεμιστή έγκειται στο να δει πρώτα πρώτα το Τραύμα του που από κεκτημένη ταχύτητα δεν το έχει πάρει καν χαμπάρι! Και μετά να αποδεχθεί ότι δεν υπάρχει μάχη. Αυτό γίνεται μόνο μέσα από την αγάπη που έχει την ιδιότητα να ζεσταίνει και να μαλακώνει. Σαν ανθρωπότητα έχουμε ανάγκη από αυτή την αγάπη που είναι πάνω από την (ψευτο)ηθική, πάνω από τα πιστεύω, πάνω από τις “αξίες” μας που τόσο πολύ μας έχουν παρασύρει στη δίνη του πόνου. Χρειάζεται απλώς να δούμε με μάτια καθαρά. Να εμπιστευτούμε…
Καλή Λευτεριά!
Δημήτρης