Οι άνθρωποι ερχόμαστε σε αυτόν το κόσμο με ένα οντολογικό πρόβλημα, αυτό του διαχωρισμού από το όλο. Κάθε ανθρώπινο ον είναι προορισμένο να βιώσει τον πόνο του διαχωρισμού καθώς φεύγει από το περιβάλλον της ενότητας και ζει στο περιβάλλον της σχάσης. Όταν αποχωριζόμαστε από το περιβάλλον της ενότητας προκύπτει ο πόνος. Πρόκειται για μια μετάπτωση της συνειδησιακής κατάστασης λόγω του νου και αυτό είναι η αποκαλούμενη “πτώση” που έχει καταγραφεί στις μυθ-ιστορίες όλων των λαών. Η πανταχού καταγεγραμμένη “πτώση” φανερώνει το κοινό βίωμα όλης της ανθρωπότητας.
Αυτό το τραύμα, παρόλο που δεν μπορεί να μπει σε λόγια από τους περισσότερους, βρίσκεται στη βάση της ύπαρξής μας για αυτό και πρόκειται για οντολογικό πρόβλημα. Ο καθένας καλείται να απαντήσει σε αυτό και στην ουσία τα περισσότερα πράγματα (αν όχι όλα) που κάνουμε στη ζωή μας, είναι μια ενστικτώδης απόπειρα να αποκατασταθεί η αρχική ενότητα, να γυρίσουμε σπίτι …
Συνήθως, μια δραστηριότητα κατά την οποία χάνουμε τον εαυτό μας παύοντας να ταυτιζόμαστε με έναν φανταστικό εαυτό (πχ εγώ είμαι ο Δημήτρης) και μπαίνοντας σε μια ροή στην οποία δεν υπάρχει διαχωρισμός, τείνει να επαναλαμβάνεται. Τέτοια παραδείγματα είναι δραστηριότητες που αγαπάμε και στις οποίες “ξεχνιόμαστε” όπως πχ όταν κάποιος παίζει μπάλα και έρχεται η στιγμή που απολαμβάνει το ίδιο το παιγνίδι παρά τον ίδιο το στόχο. Ο στόχος είναι εκεί απλώς και μόνο για να υπάρχει το παιγνίδι.
Καθετί λοιπόν που μας προσφέρει αυτή την αίσθηση της ενότητας, οποιαδήποτε συμπεριφορά καταλαγιάζει τον πόνο του διαχωρισμού τείνει να επαναλαμβάνεται. Δείτε το στις σχέσεις, στο φαγητό, στο σεξ, στον υπερβολικό πλούτο, στη συσσωρευόμενη γνώση.
Υπό αυτό το πρίσμα οι εξαρτήσεις δεν είναι τίποτα άλλο από μια απόπειρα να γυρίσουμε πίσω στο σπίτι. Δεν είναι κάτι αμιγώς “κακό”. Είναι ο τρόπος που προσπαθούμε να απαντήσουμε στον πόνο του διαχωρισμού.
Το θέμα είναι ότι η απάντηση είναι βραχύχρονη και φυσικά λείπει το βάθος της αρχικής εμπειρίας της ενότητας. Είναι απλώς μια γεύση. Και κάθε φορά που η εμπειρία τελειώνει, αναδύονται οι ενοχές. Οι ενοχές για την επιστροφή μας “εδώ”, οι ενοχές που πλέον δεν έχουμε τη δύναμη να ορίσουμε εμείς το πότε θα επαναλάβουμε αν θέλουμε τη συμπεριφορά παρά την ακολουθούμε πειθήνια γιατί δεν μπορούμε να αναβάλουμε την απόλαυση.
Η αποστασιοποίηση από την όλη διαδικασία βοηθά στο να παρατηρήσουμε όλη αυτή την αλυσιδωτή αντίδραση. Η επίγνωση είναι το κλειδί. Όσο αυξάνει η επίγνωση μέσω διαλογισμού, μέσω του να είμαστε συνειδητά παρόντες και παρούσες στο εδώ και τώρα, τόσο μειώνεται η “απουσία” μας. Γιατί είναι η “απουσία” μας (η απουσία της συνειδητής μας παρουσίας) που κάνει τον εθισμό να λειτουργεί. Όπου υπάρχει επίγνωση (Φως), αυτόματα δεν μπορεί να υπάρξει εαυτός (Σκοτάδι). Αυτό το “ξύπνημα”, αυτή η συνειδητή παρουσία στο εδώ και τώρα είναι η επιστροφή στην αρχική ενότητα. Από αυτό το σημείο θέασης, αυτό του Παρατηρητή, βλέπεις τον εαυτό (με τον οποίο ταυτιζόσουν) και τον κατανοείς περισσότερο. Δεν τον κρίνεις, δεν τον μισείς και ως εκ τούτου οι ενοχές παύουν να υπάρχουν. Μπορείς πλέον να παρέμβεις σε διάφορα σημεία αυτής της αλυσιδωτής αντίδρασης που οδηγεί στον εθισμό και τις ενοχές. Παρατήρησε αυτό που κάνεις. Βγες από “έξω” και δες αυτό που πας να κάνεις. Θα δεις τον νου σου να είναι έτοιμος να παίξει για άλλη μια φορά την κασέτα με τις ενοχές και θα δεις τη ματαιότητα που πράγματος.
Ίσως ακούγεται περίεργο αλλά δε χρειάζεται να ανησυχεί κανείς για τον εθισμό αυτόν καθ’ αυτόν. Το μόνο που χρειάζεται είναι να κατανοήσει τι επιθυμία προσπαθεί να καλύψει και να αυξήσει την παρουσία του. Ο εθισμός θα αρχίσει να σβήνει σταδιακά.
Φυσικά μπορεί πάντα να ξαναμπεί από την “πίσω” πόρτα. Η άλλη μεριά του “έχω να καπνίσω τρία χρόνια και 5 μήνες και 4 μέρες” είναι και πάλι ένα παιγνίδι του μυαλού. Ο νους είναι ακόμα κολλημένος απλώς με άλλον “εθισμό”, αυτόν του να μην είναι εθισμένος. Η υπερβολική ροπή προς τη μια ή την άλλη μεριά είναι πάντα ένας “εθισμός”, δεν δρούμε ελεύθερα γιατί κινούμαστε από φόβο και στερεότυπα. Αντίθετα ένας ελεύθερος άνθρωπος έχει τη δυνατότητα να επιλέγει κάθε φορά πως θα δράσει ανάλογα με το τι πραγματικά του αρέσει εκφράζοντας έτσι γνήσια την ατομικότητά του.
コメント