Ένα από τα πράγματα που συχνά μπερδεύουμε είναι ο πόθος με την απόλαυση. Ποθούμε να απολαμβάνουμε και για αυτό ποθούμε πράγματα, ανθρώπους ή καταστάσεις που πιστεύουμε ότι αν τα έχουμε θα είμαστε ευτυχισμένοι. Κι όμως ο πόθος δε συμβαδίζει με την απόλαυση.
Απόλαυση είναι να ευτυχώ και να απολαμβάνω οτιδήποτε μου προσφέρει η ζωή όταν μου το προσφέρει. Όταν βρίσκομαι μόνο στη στιγμή, απολαμβάνω ό,τι αυτή έχει να προσφέρει. Δεν υπάρχει πόθος ούτε δέσμευση. Ό,τι έρχεται είναι καλοδεχούμενο, ό,τι φεύγει το αποχαιρετώ με ευλογίες.
Ο πόθος δεσμεύει, δημιουργεί προσκόλληση. Όλοι το ξέρουμε αυτό όταν για παράδειγμα είμαστε ερωτευμένοι! Ο έρωτας όμως που ζούμε οι περισσότεροι δεν είναι ο έρωτας στην ύψιστη έκφρασή του. Μοιραία ερωτευόμαστε αυτό που μας λείπει, αυτό που κατά κάποιο τρόπο είναι ο καθρέπτης μας. Προβάλουμε πάνω στον άλλο/άλλη τα τραύματα και τις φοβίες μας και το ίδιο κάνει κι αυτός/αυτή. Κι αυτό αποκαλύπτεται με τον καιρό, όχι στην αρχή. Είναι κακός λοιπόν ο έρωτας; Σαφώς και όχι! Ο έρωτας είναι η λαχτάρα για μια βαθύτερη ένωση. Για να της επιτρέψουμε όμως να συμβεί και όχι να θαφτεί κάτω από τον εγωισμό μας, για να του επιτρέψουμε να ανθίσει, πρέπει ο πόθος να πάει στην άκρη.
Ο πόθος έρχεται από το εγώ που θέλει να κατέχει γιατί αισθάνεται έλλειψη. Η απόλαυση έρχεται από τον Εαυτό που δε θέλει να κατέχει γιατί γνωρίζει ότι είναι πλήρης.
Θυμήσου, άλλο ο πόθος, άλλο η απόλαυση. Για να απολαύσεις, δε χρειάζεται να ποθείς. Κι όταν ποθείς, στην ουσία σταματάς να απολαμβάνεις γιατί κλείνεις την πόρτα σε όλα τα άλλα, κλειδώνεις το “στόχο” και λες “χωρίς αυτό δεν είμαι ευτυχισμένος”.
Όταν δεν ποθώ, λέω ναι σε όλα, είμαι ανοιχτός/ανοιχτή σε όλα.
Πόθο εδώ ονομάζω την προσκόλληση που οδηγεί σε ματαίωση όταν το αντικείμενο του πόθου δεν είναι διαθέσιμο. Η λέξη κλειδί εδώ είναι η “προσκόλληση”. Η απόλαυση είναι ανοιχτή σε όλα, είναι δεκτική σε όλα, βυθίζεται μέσα σε αυτά και τα απολαμβάνει μέχρι το μεδούλι! Και η πόρτα για αυτήν είναι το εδώ και τώρα. Το μόνο που υπάρχει. Χωρίς ελπίδα, χωρίς φόβο.
Πως όμως γίνεται να είμαστε ερωτευμένοι ή να θέλουμε μια οποιαδήποτε αλλαγή στη ζωή μας χωρίς να ποθούμε; Προφανώς και δεν είναι κάτι που γίνεται από τη μια στιγμή στην άλλη. Χρειάζεται να φύγουμε από την περιφέρεια και να πάμε στο κέντρο. Χρειάζεται να θέσουμε ερωτήματα όπως “γιατί χρειάζομαι αυτόν τον άνθρωπο/κατάσταση/γεγονός/αντικείμενο για να νιώθω ευτυχία;” και ακόμα πιο σημαντικό “Πως γίνεται να είμαι ευτυχισμένος/ευτυχισμένη από μόνος/μόνη μου;”. Θέστε τις ερωτήσεις πραγματικά και περιμένετε τις απαντήσεις.
Η αλήθεια είναι ότι δε γνωρίζουμε πως να είμαστε ευτυχισμένοι ούτε καν τι είναι η ευτυχία! Ας ανοίξουμε λοιπόν τα χέρια στην Ύπαρξη κι ας τη ρωτήσουμε πραγματικά. Ας πούμε “Δείξε μου τι είναι η ευτυχία γιατί εγώ δεν ξέρω!” Αν έχουμε ήδη τις απαντήσεις ποιος ο λόγος να αναρωτηθούμε για οτιδήποτε; Ας πορευθούμε στο δρόμο που ήδη ξέρουμε. Αν όμως καταλάβουμε ότι δεν έχουμε τις απαντήσεις, ας θέσουμε τις ερωτήσεις για την ουσία κι ας αφήσουμε τις απαντήσεις να μας αποκαλυφθούν.