Έχετε παρατηρήσει ποτέ ότι ο κόσμος αυτός λειτουργεί με βάση τα αντίθετα; Μέρα-νύχτα, φως-σκοτάδι, ζέστη-κρύο, καλό-κακό, ζωή-θάνατος….Όλη η δημιουργία είναι βασισμένη πάνω σε αυτό το δίπολο! Γιατί; Στην πραγματικότητα, αυτό το δίπολο είναι μια ψευδαίσθηση, ένα τέχνασμα του μυαλού μας στην προσπάθειά του να καταλάβει τον κόσμο. Από μικροί μαθαίνουμε να κατηγοριοποιούμε και εκεί βρίσκεται η ρίζα της δυστυχίας μας. Γιατί; Γιατί κατηγοριοποιώντας, κάνουμε διάκριση και κάνοντας διάκριση τεμαχίζουμε το Όλον σε μέρη. Πως είναι δυνατό να υπάρξει κάτι από μόνο του; Όλα είναι ενταγμένα μέσα σε ένα σύνολο, την Ύπαρξη. Ο πρώτος διαχωρισμός υπήρξε όταν καταφέραμε να πείσουμε τους εαυτούς μας ότι είμαστε διαχωρισμένοι από την υπόλοιπη δημιουργία. Από εκείνη τη στιγμή, βλέποντας τη δημιουργία «απ’έξω», έπρεπε να επικοινωνήσουμε με αυτή σαν να μην ήμαστε κομμάτι της. Για αυτό το λόγο η κατηγοριοποίηση έγινε απαραίτητη. Στην ουσία πρόκειται για μια εξολοκλήρου εγκεφαλική διαδικασία. «Αυτό είναι ένα δέντρο», «Εκείνο είναι ένα σκυλί» και η κατηγοριοποίηση προχώρησε και μετατράπηκε σε διάκριση «Το δέντρο είναι διαφορετικό από το σκυλί…..το σκυλί είναι διαφορετικό από τον άνθρωπο» και φυσικά η διάκριση πέρασε και σε άλλα επίπεδα προσπαθώντας να εξηγήσουμε τον κόσμο «απ’έξω» πχ «οι καλλιέργειες καταστράφηκαν επειδή ο Θεός μας τιμώρησε». Όμως η εξήγηση του κόσμου με την έννοια των αντιθέτων είναι ανεπαρκής γιατί δεν καταφέρνει να δει το Όλον. Αυτός ο διαχωρισμός είναι η σχιζοφρένεια του ανθρώπου και κυρίως του Δυτικού πολιτισμού που προσπάθησε να εξηγήσει τα πάντα χρησιμοποιώντας τις έννοιες του καλού και του κακού. Αυτό που δεν καταλάβαμε είναι πως προσπαθώντας να εστιάσουμε μόνο στο καλό, το κακό βρισκόταν πάντα πίσω σαν σκιά.
Ο Θεός και ο Διάβολος μπαίνουν από την ίδια πόρτα….
Αυτή ακριβώς είναι η υποτιθέμενη «πτώση». Στη γνωστή βιβλική ιστορία, το ανθρώπινο γένος γεύεται τον καρπό του Δέντρου της Γνώσης του Καλού και του Κακού δηλαδή του δυισμού. Ο άνθρωπος εξέπεσε και από τότε βρίσκεται σε έναν δρόμο για να συνδεθεί ξανά με την Πηγή. Και εδώ βρίσκεται μια πολύ μεγάλη… παγίδα! Η ίδια η σκέψη ότι έχεις δρόμο να διανύσεις μέχρι να ξανασυνδεθείς με την Πηγή είναι αυτή που σε απομακρύνει από αυτή. Η πτώση είναι μια ψευδαίσθηση! Δεν έχεις παρά να συνειδητοποιήσεις ότι δεν αποκόπηκες ποτέ από την Πηγή γιατί η Πηγή είμαστε Εμείς. Δεν έφυγες ποτέ από το σπίτι. Όλοι μαζί προχωράμε σαν ένα Όλον. Πως θα μπορούσε αλλού να είναι η Πηγή και αλλού εσύ; Μέσα σου είσαι η Πηγή γιατί δεν μπορείς να υπάρξεις αλλιώς ή…ποιο συγκεκριμένα… είσαι η Πηγή γιατί μέσα σου…είσαι ένα τίποτα! Δεν είσαι «κάποιος». Αυτός ο «κάποιος» είναι ένας ρόλος. Ο «κάποιος» είναι ένα κύμα. Όταν φυσάει η θάλασσα είναι φουρτουνιασμένη στην επιφάνεια αλλά βαθιά μέσα; Τι γίνεται εκεί; Βαθιά μέσα είναι ήρεμη, δεν ταράσσεται. Έτσι είσαι και στον πυρήνα της ύπαρξής σου. Ατάραχος, Τέλειος, Φωτισμένος. Εσύ επικεντρώνεσαι στη φουρτούνα γιατί εστιάζεις στον «κάποιο». Όμως μέσα σου είναι ήρεμος…κενός…
Υπό αυτή τη σκοπιά, στον πυρήνα της ύπαρξης όλης της δημιουργίας και συνεπώς κάθε όντος υπάρχει η κενότητα. Για αυτό το λόγο δε νοείται οποιουδήποτε είδους διαχωρισμός και διάκριση. Όλα έχουν τη θέση τους. Το κακό συνυπάρχει με το καλό. Πηγαίνουν χέρι χέρι. Όμως ο πεπερασμένος μας νους αδυνατεί να το συλλάβει αυτό γιατί του φαίνεται παράλογο. Τι είναι όμως «λογικό»; Η λογική χρειάζεται την κατηγοριοποίηση για να τα βάλει όλα σε σειρά, σε τάξη. Όμως η ίδια η ζωή σαν φαινόμενο είναι εντελώς…παράλογη! Την ίδια στιγμή που γεννιέται κάτι, κάτι άλλο πεθαίνει. Το Όλον όμως συνεχίζει να υπάρχει. Όλα συμβαίνουν ταυτόχρονα. Δεν υπάρχει πρώτα το δέντρο και μετά ο σκύλος και μετά εσύ. Όλα συν-υπάρχουν και πολλές φορές χωρίς σκοπό. Απλώς συμβαίνουν! Γιατί να υπάρχει σκοπός; Είναι κι αυτό μια αναγκαία λειτουργία του μυαλού. «Δεν μπορεί να υπάρξει κάτι χωρίς σκοπό. Η ύπαρξη πρέπει να έχει ένα νόημα». Αριστοτελική αντίληψη. Ο νους σου αδυνατεί να πιάσει την ουσία της ύπαρξης που είναι το απλό «είναι». Έχουμε σταματήσει απλά να «είμαστε» και θέλουμε πάντα να "γίνουμε κάτι".. Το μυαλό σου κόβει συνεχώς βόλτες. Τρέχει μπροστά, τρέχει πίσω όταν το μόνο που έχεις είναι το τώρα. Κοιτάς να είσαι κάτι άλλο από αυτό που είσαι. Πρέπει να εξελιχθείς, πρέπει να πας «κάπου». Και έτσι χάνεις το μόνο που έχεις, το τώρα. Τον άνθρωπο δίπλα σου, τη φωνή του, το φως στα μαλλιά του, τη νοικοκυρά που απλώνει τη μπουγάδα απέναντι. Γιατί το άπλωμα της μπουγάδας σου φαίνεται λιγότερο πνευματικό από την προσευχή; Το ένα είναι ανώτερο το άλλο κατώτερο. Το ένα υλικό το άλλο «πνευματικό». Δυισμός.
Όταν καταφέρεις να κάνεις το άπλωμα της μπουγάδας σου προσευχή τότε θα καταλάβεις. Η νοικοκυρά που απλώνει στο βάθος της είναι «τίποτα» όπως ακριβώς είναι και ένας μοναχός πάνω στο Θιβέτ.
Για αυτό η διάκριση σε «καλό» και «κακό» σε «πνευματικό» και «υλικό» δεν μπορεί να σταθεί. Από μακριά όλα είναι το ίδιο. Οι διάφορες έδρες του διαμαντιού της ύπαρξης. Τώρα μπορείς να καταλάβεις τη βιβλική ιστορία με τον Μωυσή που συναντά την καιόμενη βάτο. Ρωτάει το Θεό «Ποιος είσαι» και εκείνος απαντά «Εγώ ειμί ο Ων-Είμαι αυτό που Είμαι». Τι απάντηση είναι αυτή; Αυτός ο Θεός είναι πολύ μάγκας, δε βρίσκεις; Είναι αυτό που «Είναι» και τίποτε άλλο. Καθαρή ύπαρξη. Δεν ταυτίζεται με κάποιον ρόλο. Δεν είναι ο «Δημήτρης» δεν είναι «ο γιος της Κατερίνας» δεν είναι «ο υπάλληλος στην τράπεζα». Όλα αυτά είναι ρόλοι. Ποιος είσαι στο βάθος σου;
Και εδώ έρχεται άλλη μια σημαντική αλήθεια. Η βάτος καίγονταν αλλά δεν καίγονταν. Τι σημαίνει αυτό; Η φωτιά είναι δράση. Δράση στον κόσμο εδώ. Η φωτιά είναι εξωστρεφής, δεν μπορεί να μείνει ακίνητη. Δρα. Αλλά η βάτος δεν καίγεται…Δράσε χωρίς προσκόλληση. Δράσε στον κόσμο αλλά μην εμπλέκεσαι. Μη σε ενδιαφέρει το αποτέλεσμα. Χαλάρωσε και απόλαυσε τη διαδικασία. Να δρας στον κόσμο αλλά να μην τον αφήνεις να αγγίζει τα βάθη σου. Εσύ δρας στην επιφάνεια, στο βάθος είσαι ακίνητος. Χωρίς προσκόλληση δεν έχεις άγχος γιατί δε δεσμεύεσαι. Απλώς κάνεις το καθήκον σου για τον ρόλο που έχεις αναλάβει. Προσφέρεις την υπηρεσία σου στον κόσμο αλλά με τον δικό σου τρόπο. Ακόμα κι αν ο τρόπος αυτός χαρακτηρίζεται ως «κακός».
Τι διαφορά μπορεί να έχει ένας δολοφόνος από έναν «άγιο». Και οι δύο αποτελούν μέρος της ύπαρξης, εσύ γιατί τους διαχωρίζεις; Διαφορετικοί ρόλοι, ίδια κενότητα…
Γιατί κοιτάς τους τοίχους και τους ονομάζεις «σπίτι»; Μπορείς να ζήσεις μέσα στους τοίχους; Όχι βέβαια! Τότε που ζεις; Ανάμεσά τους. Στη μεταξύ του κενότητα. Σπίτι είναι το διάστημα ανάμεσα στους τοίχους. Συνεπώς δεν υπάρχει καμία διαφορά ανάμεσα σε ένα φτωχό σπίτι και σε μια έπαυλη. Ζεις ανάμεσα στους τοίχους, όχι μέσα τους. Σπίτι σου είναι η μεταξύ τους κενότητα. Γιατί κοιτάζεις τον άνθρωπο και τον κρίνεις από τον τοίχο του;
Ο τοίχος είναι απλώς ένας τοίχος. Ο χώρος μέσα του όμως; Δες τον χώρο μέσα στον άνθρωπο και θα δεις πως όλοι είναι ίδιοι. Δεν υπάρχει διαχωρισμός. Βασικά…δεν υπάρχει καν τοίχος…