Συγχώρηση. Μια πράξη που μάθαμε από μικροί ότι είναι "καλή" αλλά που στην πραγματικότητα λίγες φορές (αν όχι καθόλου) την έχουμε εφαρμόσει. Γιατί συμβαίνει αυτό;
Η "συγχώρηση" στον περισσότερο κόσμο διδάσκεται σαν μια εντολή, σαν κάτι που είναι ηθικά "σωστό" να κάνουμε για να γινόμαστε αποδεκτοί και αρεστοί στον θεό. Έτσι χάνεται όλη η δύναμή της και καταντάει μια ξερή συμβουλή ένα κενό γράμμα. Όμως η δύναμη της συγγνώμης είναι ισχυρά μεταμορφωτική αν κάτσουμε να αναλογιστούμε την επίδρασή της τόσο πάνω μας όσο και στον άνθρωπο που συγχωρούμε.
Η ζωή μας σε αυτό το πεδίο έχει σκαμπανεβάσματα και πολλές φορές, όταν η ροή είναι "προς τα κάτω" υπάρχουν άνθρωποι που μας πονάνε είτε επειδή προδίδουν την αγάπη μας, την εμπιστοσύνη μας ή την καλοσύνη μας. Όταν συμβαίνει αυτό κάποιο από εμάς στεναχωριόμαστε πολύ και αποσυρόμαστε τραυματισμένοι σε μια άκρη ενώ άλλοι ζητάνε να πάρουν εκδίκηση και να πονέσουν τον άλλο στον ίδιο βαθμό που πόνεσαν και οι ίδιοι. Και οι δύο όμως καταστάσεις, όσο διαφορετικές κι αν φαίνονται από έξω, έχουν σαν βάση τους το θυμό. Ο θυμός-η πικρία είναι αυτό που μας βαραίνει και σκληραίνει στην καρδιά μέσα μας σαν πέτρα.
Και αυτή την πέτρα την κουβαλάμε συνεχώς μαζί μας. Σαν ένας άλλος Σίσυφος, προσπαθούμε να συνεχίσουμε τη ζωή μας παρέα με αυτό το βάρος και ποτέ δεν απελευθερωνόμαστε. Μόλις φτάνουμε στην κορυφή η πέτρα κυλάει και πάλι πίσω και μας παρασύρει...
Το πράγμα γίνεται χειρότερο όταν αναγκαζόμαστε να "συγχωρήσουμε" επειδή έτσι πρέπει. Τότε είναι που η πέτρα σκληραίνει κι άλλο γιατί δεν έχουμε συγχωρήσει στην καρδιά αλλά στο νου. Και αυτό το βάρος μας ακολουθεί και σε αυτή και στην άλλη ζωή.
Σαν ένα χρέος που πρέπει να ξεπληρωθεί, οι καρμικές διαστάσεις της μη-συγχώρησης είναι τεράστιες. Αυτό συμβαίνει επειδή ταυτιζόμαστε με αυτό που έγινε εις βάρος μας και μέσω της ταύτισης μας ακολουθεί. Θα πρέπει λοιπόν να έρθει η στιγμή καρμικά όπου εμείς και ο άλλος εμπλεκόμενος θα συναντηθούμε ξανά και τότε η διαδικασία θα είναι αντίστροφη. Θα προκαλέσουμε εμείς κάποιου είδους πόνο σε αυτόν ώστε να έρθει η καρμική "εξισορρόπηση".
Όμως επειδή σε κάθε ενσάρκωση καλούμαστε να τοποθετηθούμε εκ νέου στις καταστάσεις και τα βιώματά μας, μπορεί ο κύκλος αυτός να συνεχιστεί, επειδή τώρα το άλλο μέλος θα νιώσει πόνο και μπορεί να αποφασίσει να τον ανταποδώσει. Και κάπου εδώ έρχεται η συγγνώμη.
Με την συγχώρηση αποδεσμεύουμε τα δύο μέρη από αυτή την οφειλή. Όταν πραγματικά συγχωρούμε από την καρδιά μας, η δύναμη αυτή είναι τόσο ισχυρή που λιώνει την πέτρα μέσα μας και μπορεί να κάνει και τον άλλο να καταλάβει το "λάθος" του. Η συγχώρηση μας κατακλίζει και ζεσταίνει όλη μας την ύπαρξη. Έτσι απελευθερωνόμαστε και ανασαίνουμε ξανά. Μπορεί ο άλλος να συνεχίσει να συμπεριφέρεται με τον ίδιο τρόπο και ίσως δεν απεμπλακεί καρμικά από αυτό. Αυτό τότε θα είναι το μονοπάτι που θα έχει επιλέξει ο ίδιος για να καταλάβει το "σφάλμα" πιο μετά σε αυτή ή στην απόμενη ενσάρκωση. Πως όμως μπορούμε να συγχωρήσουμε πραγματικά;
"Κανένα πρόβλημα δεν μπορεί να επιλυθεί στο ίδιο επίπεδο συνείδησης που το δημιούργησε"
Αυτή η ρήση του Αϊνστάιν αποκαλύπτει πολλά για το θέμα που μας απασχολεί. Το πρώτο πράγμα που χρειάζεται να καταλάβουμε είναι πως πρέπει να αλλάξουμε σημείο από όπου βλέπουμε το πρόβλημα. Η συγχώρηση θέλει διαφορετικό επίπεδο συνείδησης από αυτό που είχαμε. Για αυτό και όταν συγχωρούμε επειδή "πρέπει", το πρόβλημα στην ουσία δεν έχει επιλυθεί. Απλώς καταπιέζουμε τον θυμό μας. Τι σημαίνει διαφορετικό επίπεδο συνείδησης; Σημαίνει πως χρειάζεται να δούμε τη μεγαλύτερη εικόνα...
Στη ζωή όλοι παίζουμε ρόλους και αυτοί οι ρόλοι είναι που μας δίνουν εμπειρίες που χρειάζεται η Μονάδα μας. Έχουμε έρθει εδώ για να μάθουμε βιωματικά γιατί μόνο έτσι η γνώση γίνεται κτήμα μας. Σε αυτό το θέατρο λοιπόν της ζωής μας, κάποιος πρέπει να παίξει τον "κακό" για να μπορέσουμε εμείς να καταλάβουμε αυτό που χρειάζεται.Για παράδειγμα ένα άτομο που δίνει τα πάντα στις σχέσεις, χωρίς να αξιολογεί τον άλλο που έχει απέναντι, δεν έχει μάθει να διαχειρίζεται τη δοτικότητά του σωστά. Υπάρχει μια ανισορροπία στην ενέργειά του. Δίνει χωρίς να αξιολογεί επειδή έχει ανάγκη να δώσει, έχει ανάγκη να καλυφθεί συναισθηματικά πάση θυσία από έναν άνθρωπο όποιος κι αν είναι αυτός. Συνεπώς δεν δίνει αγάπη, αφοσίωση κτλ επειδή γνωρίζει τι πάει να πει αυτό αλλά επειδή θέλει να καλύψει το κενό του. Αυτό το άτομο είναι πιθανό να βιώσει ξανά και ξανά την προδοσία ή την απόρριψη και θα αναρωτιέται συνεχώς που φταίει. Θα παίρνει τον ρόλο του θύματος επειδή "οι άλλοι είναι τόσο σκληροί" και αυτός τόσο "καλός". Αυτό είναι ένα φαινόμενο που μελετώντας τους αστρολογικούς χάρτες πολλών ανθρώπων το έχω δει να συμβαίνει ξανά και ξανά. Αν δεν αλλάξει το σημείο συνείδησης του ατόμου δεν πρόκειται να δει το πρόβλημα. Δεν είναι οι άλλοι "κακοί" είναι αυτός που δεν λέει να μάθει την ισορροπία και τι σημαίνει δίνω πραγματικά αγάπη και έτσι τραβάει σαν μαγνήτης την ίδια ποιότητα ανθρώπων. Και όσο συνεχίζει να μην μαθαίνει, τόσο πιο μεγάλο "ταρακούνημα" χρειάζεται για να ξυπνήσει. Η αλλαγή στη συνείδηση θα έρθει όταν κάποια μέρα αναρωτηθεί "γιατί". Όχι το "γιατί σε εμένα" αλλά το "γιατί επιλέγω συνεχώς τέτοιου είδους άτομα για σχέση, τι είναι αυτό που δεν λέω να μάθω".
Αλλάζοντας λοιπον οπτική και συνειδητοποιώντας ότι δεν είναι οι άλλοι το θέμα αλλά εμείς, αμέσως βλέπουμε τη μεγαλύτερη εικόνα. Δουλεύοντας με αυτό, καταλαβαίνουμε ότι τα μαθήματα και οι εμπειρίες σκλήραιναν επειδή εμείς δεν λέγαμε να καταλάβουμε. Έτσι αναγνωρίζουμε στον "κακό" άλλον τον ρόλο που έπρεπε να παίξει για εμάς και του επιτρέπουμε να υπάρχει. Δεν είναι πια ένας "κακός άνθρωπος" αλλά κάποιος που το δικό του μονοπάτι διασταυρώθηκε με το δικό μας για να πάρουμε εμείς την εμπειρία που χρειαζόμαστε. Το αν αυτός πράττει "σωστά" η αν πρέπει να πάρει κι αυτός κάποιο μάθημα για τη συμπεριφορά του και τον τρόπο λειτουργίας του δεν αφορά εμάς. Είναι ο δικός του δρόμος.
Με αυτόν τον τρόπο έχουμε κάνει το πρώτο βήμα προς την πραγματική συγχώρηση. Το δεύτερο είναι στο επίπεδο των συναισθημάτων που είναι και το πιο δύσκολο. Η συνέχεια στο επόμενο άρθρο.
Με αγάπη
Δημήτρης