Στο προηγούμενο άρθρο (δείτε εδώ) είδαμε πως το πρώτο ουσιαστικό βήμα για να αναπτύξουμε την ιδιότητα της συγχώρησης μέσα μας είναι η αλλαγή του επιπέδου συνείδησης, δηλαδή η αλλαγή της οπτικής μας για τον κόσμο και η κατανόηση πως ό,τι συμβαίνει, συμβαίνει επειδή χρειάζεται να κατανοήσουμε κάποιο μάθημα. Έτσι παίρνουμε την προσοχή μας από τον "κακό άλλο" που μας έχει προξενήσει κάτι (καθώς αποδεχόμαστε την ύπαρξή του μέσα στο θέατρο της ζωής) και τη στρέφουμε προς τα εμάς προσπαθώντας να καταλάβουμε για ποιούς λόγους "επιτρέψαμε" να μας συμβεί κάτι. Στο σημείο αυτό θα πρέπει να γίνει ξεκάθαρο ότι αυτό το "επιτρέψαμε" μπορεί να εδράζεται σε πολύ βαθύτερο σημείο από το συνειδητό ενώ κατ' άλλους ξεκινά πολύ πριν τη γέννησή μας...
Το δεύτερο βήμα είναι στο επίπεδο των συναισθημάτων και είναι και το πιο δύσκολο ως προς τη διαχείρηση. Και πάλι εδώ η πόρτα βρίσκεται στη συνείδηση.
Το μοτίβο ίσως το γνωρίζετε. Τα συναισθήματα μας κατακλίζουν, στεναχώρια, πικρία, θυμός, εκδίκηση κτλ. Το μυαλό θολώνει και ένας διορατικός βλέπει όλο το συναισθηματικό σώμα σε συναγερμό, παλλόμενο με διάφορα χρώματα με κυρίαρχο το έντονο κόκκινο ενώ όταν η πικρία προχωράει και μετατρέπεται σε κατάθλιψη κυριαρχούν σκοτεινές ζώνες και γενικά τα χρώματα ατονούν.
Το πρώτο που έχουμε να κάνουμε είναι να επιτρέψουμε στα συναισθήματα να υπάρξουν. Είναι ζωτικής σημασίας να τα αποδεχθούμε. Η μέχρι τώρα παιδεία μας (κοινωνική και θρησκευτική) μας διδάσκει ότι τέτοιου είδους συναισθήματα είναι "πάθη" και "αρνητικά". Η αλήθεια όμως είναι πως πίσω από την αγάπη και το μίσος υπάρχει η ίδια ακριβώς ενέργεια που απλώς εκφράζεται διαφορετικά. Οι ορισμοί "καλό" και "κακό" δεν μας βοηθούν πολύ για αυτό πρέπει να φανούμε έξυπνοι! Κάντε συνήθειά σας να χρησιμοποιείτε αντί αυτών, τις λέξεις "βοηθητικό" και "μη βοηθητικό" ή "πρακτικό" και "μη πρακτικό" για να ορίσετε τέτοια συναισθήματα και
καταστάσεις.
Αποδειχθείτε λοιπόν την ύπαρξή τους και μην τα κρίνετε. Μην πιέζεστε να νιώσετε αλλιώς επειδή "πρέπει" ή επειδή "θέλω να αναπτυχθώ πνευματικά άρα δεν πρέπει να μισώ". Το μόνο που θα κάνετε είναι να τα καταχωνιάσετε ακόμα βαθύτερα και θα δουλεύουν αφανώς, φέρνοντας στο μέλλον διάφορα συμπλέγματα.
Κάντε μια παύση και σκεφθείτε αυτό που μόλις είπαμε. Δείτε πόσο λυτρωτικό είναι να αποδέχεστε τα συναισθήματά σας όπως είναι, να αποδέχεστε τον εαυτό σας όπως είναι. Αυτή τη στιγμή πχ νιώθεις μίσος. Πολύ καλά λοιπόν! Δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα με αυτό. Είναι φυσικό! Κάτι έχει συμβεί, κάτι σου έχουν κάνει και από αυτό το σημείο της εξέλιξής σου (που βρίσκεσαι τώρα) νιώθεις μίσος. Αποδεχθείτε το! Μη χώνετε το συναίσθημα κάτω από το χαλί!
Το κλειδί εδώ είναι η μη ταύτιση. Για να την κατανήσουμε ας κάνουμε μια παρένθεση.
Εγώ είμαι ο Δημήτρης (συστήθηκα και επίσημα!). Έχω συγκεκριμένα χαρακτηριστικά ως προσωπικότητα. Γεννήθηκα όμως σε μια συγκεκριμένη οικογένεια, σε μια δεδομένη κοινωνία, απέκτησα αυτές και εκείνες τις εμπειρίες από μικρός και πάει λέγοντας. Αν είχα γεννηθεί στο Νεπάλ θα είχα την ίδια προσωπικότητα; Με διαφορετική τελείως οικογένεια, μεγαλώνοντας σε διαφορετική κοινωνία και έχοντας διαφορετικές εμπειρίες σαφώς και όχι! Τότε ποιος είναι ο "Δημήτρης" και κυρίως τι είναι ο "Δημήτρης"; Είναι το σύνολο των εμπειριών που με διαμόρφωσαν σε αυτό που είμαι τώρα. Συνεπώς, για να είμαστε πιο ακριβής δεν μιλάμε για τον Δημήτρη αλλά για το "σύστημα Δημήτρης" που έχει δημιουργηθεί από διάφορους παράγοντες. Αυτό το "σύστημα Δημήτρης" έχει μάθει να αντιδρά με συγκεκριμένο τρόπο στα ερεθίσματα, έχει συγκεκριμένα πιστεύω, θέσεις, ηθική κτλ και όλα αυτά καθορίζονται από το που έχει γενηθεί και τι εμπειρίες είχε. Άρα είναι σχετικά. Στην ουσία το "σύστημα Δημήτρης" ... δεν υπάρχει! Είναι αποκύημα των καταστάσεων και της φαντασίας! Σκέψου το λίγο...
"Τότε εγώ που είμαι; Που βρίσκομαι;" σε ακούω να λες. Μην ανησυχείς, υπάρχεις. Αλλά δεν είναι αυτό το "σύστημα" που ονομάζεις εαυτό. Εσύ είναι η συνείδηση που βιώνει όλα αυτά. Θα το αναλύσουμε αυτό σε άλλο άρθρο. Προς το παρόν θέλω να κρατήσεις και να καταλάβεις τη σχετικότητα αυτού του "συστήματος-εαυτού". Είναι το "σύστημα Δημήτρης" το "σύστημα Μαρία" κτλ. και είναι σχετικό. Γιατί τα λέω όλα αυτά;
Με αυτή τη συνειδητοποίηση, καταλαβαίνεις και αποδέχεσαι όλα τα συναισθήματα όπως τα βιώνει το "σύστημα-εαυτός" που έχεις φτιάξει. Δε νιώθεις εσύ μίσος αλλά το "σύστημα-εαυτός" σου! Ναι είναι λογικό να νιώσει μίσος γιατί έχει γεννηθεί σε μια κοινωνία που το έχει μάθει πχ πως το να το προδίδουν είναι προσβλητικό. Ίσως αν είχες άλλες εμπειρίες να μην ένιωθες μίσος αλλά σκέτη λύπη. Τώρα όμως το "σύστημα-εαυτός" που έχεις χτίσει αντιδρά έτσι. Αποδέξου λοιπόν το συναίσθημα αυτό σε πρώτη φάση και ύστερα πέρνα στη δεύτερη φάση. Κάνε την εξής ερώτηση σε εσένα "είναι πρακτικό; είναι βοηθητικό;".
Μην το κρίνεις. Απλώς αναρωτήσου αν σε βοηθάει. Οδηγεί κάπου; Μην ξεχνάς σε αυτό το σημείο αυτό που είπαμε στο προηγούμενο άρθρο "Κανένα πρόβλημα δεν μπορεί να επιλυθεί στο ίδιο επίπεδο συνείδησης που το δημιούργησε". Συνεπώς προσπάθησε να δεις το πρόβλημα από άλλο σημείο-επίπεδο. Αυτό χρειάζεται χρόνο και δε γίνεται από τη μια στιγμή στην άλλη. Χρειάζεται να το περάσεις ξανά και ξανά για να γίνει σιγά σιγά δικό σου.
Αποταυτίσου λοιπόν από το συναίσθημα, μέσω της αναγνώρισης ότι δε συμβαίνει σε εσένα τον ίδιο αλλά στο "σύστημα-εαυτός", και κάτσε πίσω. Παρακολούθησε το συναίσθημα καθώς απλώνεται σε όλο το "σύστημα-εαυτός". Δες πως το "σύστημα-εαυτός" το δικαιολογεί, πως προσπαθεί να επιβιώσει και να επιβεβαιώσει το δίκιο του. Κάτσε πίσω σαν παρατηρητής και μην τα κρίνεις, ούτε το συναίσθημα ούτε το "σύστημα-εαυτό". Απλώς παρακολούθα, να είσαι παρών. Όταν ταυτίζεσαι με το συναίσθημα (και άρα με το "σύστημα-εαυτό") είσαι απών, χάνεις την οπτική του αποστασιοποιημένου παρατηρητή και κατακλύζεσαι. Να θυμάσαι. Κάνε ένα βήμα πίσω και παρακολούθησε. Απλώς παρακολούθησε. Μην κρίνεις. Αποδέξου κι απλώς αναρωτήσου κάποια στιγμή αν αυτό το συναίσθημα οδηγεί κάπου. Αν σε εξυπηρετεί. Στο τρίτο άρθρο θα μιλήσουμε για τη σύνθεση αυτών των βημάτων και για την ουσία του σπασίματος του καρμικού δεσμού μέσω της συγχώρησης.
Με αγάπη
Δημήτρης