Στα προηγούμενα δύο άρθρα (πατήστε εδώ για το πρώτο και εδώ για το δεύτερο) είδαμε ότι η συγχώρηση απαιτεί την αλλαγή επιπέδου οπτικής/συνείδησης και την αποδοχή των συναισθημάτων μας. Συνδυάζοντας αυτά τα δύο βήματα, κατανοούμε περισσότερο ότι για το μεγαλύτερο μέρος των όσων μας συμβαίνουν είμαστε τελικά εμείς υπεύθυνοι. Χρειάζεται να είμαστε συνειδητοί για να κατανοούμε κάθε φορά τι είναι αυτό που "δουλεύουμε", ποιο είναι το μάθημα το οποίο πρέπει να μάθουμε. Αυτό δεν είναι ποτέ κάτι αόριστο. Το μάθημα έχει να κάνει με πτυχές της προσωπικότητάς μας. Όπως ένας καλός καπετάνιος γνωρίζει τους ναύτες του και τους βάζει σε πόστο ανάλογο με τις δυνατότητές τους, έτσι και εμείς μαθαίνουμε να αναγνωρίζουμε τους "ναύτες" (χαρακτηριστικά της προσωπικότητάς μας) που δουλεύουν στο καράβι της ύπαρξής μας. Αν ένας ναύτης δε μας αρέσει δεν τον πετάμε στη θάλασσα! Συζητάμε μαζί του, μαθαίνουμε πως λειτουργεί, τι του αρέσει και τι όχι και κοιτάμε πως μπορούμε να τον διδάξουμε να συνεργάζεται με τους άλλους ναύτες για να κατευθυνθεί το πλοίο στον προορισμό του. Έτσι λοιπόν και τα μαθήματα. Είναι ευκαιρίες να δουλέψουμε με πτυχές της προσωπικότητάς μας, να μάθουμε πως λειτουργούν και γιατί και να τις διαχειριστούμε.
Όπως είδες και στο προηγούμενο άρθρο, η αποδοχή είναι από τα πιο σημαντικά όπλα. Και για να πετύχεις την αποδοχή πρέπει πρώτα να αποστασιοποιηθείς. Κάνε ένα βήμα πίσω. Θυμήσου! Μην πετάς τον ναύτη στη θάλασσα!
Παρατήρησε πως όσο περισσότερο εστιάζεις την προσοχή σου στο μάθημα, τόσο μειώνεται η ένταση των συναισθημάτων. Γιατί; Γιατί φεύγεις από τη λογική/οπτική του θύματος ("γιατί να μου το κάνει εμένα αυτό Θεέ μου!" ) και πηγαίνεις στη λογική/οπτική του παρατηρητή ("τι έχω να δουλέψω εδώ; γιατί άφησα αυτό να συμβεί ξανά;" ). Αυξάνοντας τη συνείδηση καταφέρνεις να μειώσεις την ένταση των συναισθημάτων. Δεν θα το καταφέρνεις με το να τα καταπιέζεις. Ούτε θα το καταφέρεις αν το βάλεις σκοπό! Αν πεις δηλαδή "και τώρα ας αυξήσω τη συνείδησή μου για να μειώσω τα συναισθήματά μου!" Όχι, ούτε τότε. Αυτό θα γίνει από μόνο του όσο εσύ απλώς ερευνάς το τι συμβαίνει, το πως συμπεριφέρθηκες εσύ κτλ. Όσο δηλαδή παρατηρείς τον εαυτό σου.
"Και τώρα τι;"
Τώρα ήρθε η ώρα για το τελευταίο βήμα, την ίδια τη συγχώρηση. Οι περισσότεροι κάπου εδώ κολλάμε. Καλά όλα αυτά περί αποστασιοποίησης αλλά τώρα πως θα προχωρήσουμε; Λοιπόν υπάρχει ένα κόλπο. Όπως είπαμε όλα αυτά παίρνουν καιρό και δεν γίνονται από τη μια στιγμή στην άλλη. Έτσι και το τελευταίο βήμα δεν γίνεται αμέσως. Υπάρχει όμως ένα κόλπο.
"Συγχώρα τον άνθρωπο, όχι την πράξη"
Ίσως σου ακουστεί λίγο περίεργο στην αρχή. Κάπως σαν ημίμετρο και η αλήθεια είναι ότι είναι, αλλά όπως είπαμε δεν γίνονται όλα με τη μία.
Αν έχεις προχωρήσει λίγο στα προηγούμενα δύο βήματα (σου θυμίζω, την αλλαγή επιπέδου οπτικής και την αποδοχή των συναισθημάτων μέσω της αποστασιοποίησης που προσφέρει η παρατήρηση) τότε δοκίμασε να καταλάβεις τον άνθρωπο. Δες από αυτή την άλλη οπτική πως στην ουσία αυτός βρίσκεται σε αδυναμία. Δεν μπορεί να δει τα πράγματα αλλιώς. Καθώς καταλαβαίνεις αυτό και αποδέχεσαι την ύπαρξη αυτού του ανθρώπου στη ζωή (μέσω της κατανόησης ότι τα πάντα γίνονται για να υπάρξουν εμπειρίες και μαθήματα) συγχώρα τον άνθρωπο αλλά όχι την πράξη. Η πράξη σε πείραξε οκ. Θεώρησέ τη "κακή". Τον άνθρωπο όμως αποδέσμευσέ τον. Δε χρειάζεται να τον αγαπήσεις. Κανείς δε σου ζητάει κάτι τέτοιο. Απλώς κατανόησε την αδυναμία του. Δεν μπορεί να κάνει αλλιώς. Κράτα τις αποστάσεις σου και κατανόησε το δικό σου μάθημα.
Υπάρχει κι άλλο αν θες να το πας πιο πέρα. Αν θες να κάνεις ακόμα ένα βήμα. Σκέψου λίγο. Αυτός ο άνθρωπος έπαιξε έναν ρόλο εδώ για να μάθεις εσύ κάτι. Κάποιος έπρεπε να "κάνει τον κακό". Χωρίς τον Ιούδα θα υπήρχε Ανάσταση; Υπάρχει λοιπόν ουσιαστικά κάτι να συγχωρεθεί; Τα υπόλοιπα σε αφήνω να τα σκεφτείς :-)