Στον δυτικό κόσμο, έχουμε μάθει πως για κάθε δράση υπάρχει μια αντίδραση. Έτσι, όταν μας επισκέπτεται μια ασθένεια ο γιατρός μας χορηγεί την κατάλληλη θεραπεία σύμφωνα με το σύστημά του για να υπάρξει μια "αντίδραση" στη δράση της ασθένειας. Όποιο σύστημα κι αν ακολουθείται, αλλοπαθητικό ή ομοιοπαθητικό, η στάση του ίδιου του γιατρού παραμένει η ίδια, "υπάρχει ένας ασθενής απέναντί μου και πρέπει να τον κάνω καλά".
Στις περισσότερες ενεργειακές θεραπευτικές, είτε είναι σαμανικές είτε σύγχρονες, οι διάφοροι τρόποι "παρέμβασης" διαφέρουν αλλά η στάση του θεραπευτή είναι πάντα η ίδια. Είτε η ασθένεια θεωρείται σαν "εχθρός" είτε σαν "φίλος" που έχει κάτι να μας πει, ο θεραπευτής λειτουργεί δυναμικά και ενεργητικά ώστε να καταφέρει να φέρει την ίαση.
Στο Αγγελικό Ρέικι όμως, τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά και ο ίδιος ο θεραπευτής χρειάζεται να αλλάξει αυτή τη λογική της δυναμικής παρέμβασης σε μια λογική μη-παρέμβασης! Ακούγεται λίγο οξύμωρο σωστά; Ας δούμε τα πράγματα από την αρχή.
Το Αγγελικό Ρέικι στηρίζεται σε δύο πυλώνες. Ο ένας είναι η δημιουργία "χώρου" και ο άλλος, που προκύπτει φυσικά από τον πρώτο, είναι η "μη-παρέμβαση".
Τι σημαίνει δημιουργία χώρου; Οι περισσότεροι θα απαντήσουν πως δημιουργούμε για εμάς και τον θεραπευόμενο έναν πεδίο μέσα στο οποίο θα συμβεί η θεραπεία. Αυτή η περιγραφή φαίνεται σωστή από την κλασική σκοπιά. Πιο κοντά στην ακριβή περιγραφή αυτού του όρου όμως βρίσκεται η κυριολεκτική ερμηνεία του. Δηλαδή δε δημιουργούμε ακριβώς ένα πεδίο αλλά αντίθετα, αποσυρόμαστε για να αφήσουμε χώρο. Η έννοια της απόσυρσης είναι πολύ σημαντική εδώ γιατί μας βάζει στη σωστή συνειδησιακή κατάσταση ως θεραπευτές. Για να το εξηγήσουμε, ας κάνουμε μια μικρή αναφορά στον Καμπαλιστικό όρο του Tzimtzoum (Τζιμτζούμ).
To Tzimtzoum είναι ένας εβραϊκός όρος που σημαίνει "συμπύκνωση/ περιορισμός/αποτράβηξη/συστολή" και χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά από τον Ραβίνο Καμπαλιστή Ισαάκ Λούρια (1534-1572) για να περιγράψει τη διαδικασία της δημιουργίας του κόσμου. Σύμφωνα με αυτή τη διδασκαλία, η Ύπαρξη σαν πρώτη πράξη δημιουργίας, περιόρισε τον εαυτό Της, το απεριόριστο Φως, ώστε να δημιουργήσει χώρο και να μπορέσει έτσι να λάβει χώρα η αντικειμενική δημιουργία. Έτσι, με αυτή τη συστολή-απόσυρση, έγινε δυνατό να υπάρξει χώρος και χρόνος.
Η δημιουργία χώρου λοιπόν, είναι περισσότερο μια πράξη απόσυρσης παρά μια πράξη προβολής. Δε δημιουργούμε ακριβώς ένα πεδίο αλλά αποσυρόμαστε ώστε να επιτρέψουμε να υπάρξει χώρος για να γίνει η θεραπεία. Και πως επιτυγχάνεται αυτό; Με το να επικεντρωθεί ο θεραπευτής απλώς στο "εδώ και τώρα". Είναι οξύμωρο αλλά η απόσυρσή μας, απαιτεί την ολοκληρωτική παρουσία μας! Αυτό το παράδοξο συναντάται και στη διδασκαλία του Tzimtzoum όπου η Ύπαρξη είναι εν μέρει απούσα αφού πρέπει να αποσυρθεί για να δημιουργήσει χώρο για την αντικειμενική δημιουργία αλλά ταυτόχρονα παρούσα μέσα σε καθετί αφού τίποτα δεν υπάρχει χωρίς Αυτή.
Με το να είμαστε παρόντες στο "εδώ και τώρα", με το να στρέφουμε δηλαδή τη συνείδησή μας στο τώρα, μέσω πχ της φυσικής επαφής, δημιουργούμε χώρο γιατί είμαστε παρόντες σαν συνειδήσεις και όχι σαν σκέψεις ή συναισθήματα. Ο χώρος δηλαδή "καταλαμβάνεται" από τη συνείδησή μας και όχι από απόψεις, σκέψεις, φοβίες, συμπάθειες κτλ.
Έτσι δημιουργείται ο δεύτερος πυλώνας που είναι η μη-παρέμβαση.
Σε αντίθεση με πολλές θεραπευτικές τεχνικές, στο Αγγελικό Ρέικι ο θεραπευτής μαθαίνει πως η δουλειά του είναι απλώς να "κρατά τον χώρο". Η θεραπεία δε γίνεται από τον θεραπευτή αλλά μέσω του θεραπευτή. Αυτός είναι μόνο το κανάλι από όπου περνά η ενέργεια του Αγγελικού Βασιλείου. Αυτό είναι κάτι που λέγεται μεν αλλά στην πράξη πολύ λίγοι θεραπευτές καταφέρνουν να το συνειδητοποιήσουν και να το κάνουν πράξη. Είναι ανθρώπινο.
Το κόλπο εδώ είναι διπλό. Από τη μια κρατάμε τον πρώτο πυλώνα με το να είμαστε παρόντες και από την άλλη αποδεσμεύουμε τον εαυτό μας από το αποτέλεσμα. Η προσκόλληση στο αποτέλεσμα δημιουργεί αναμονή και άγχος. Αν έχουμε επιτύχει στο να δημιουργήσουμε τον πρώτο πυλώνα, αυτόματα θα είμαστε απλώς παρόντες, εστιασμένοι στη διαδικασία της θεραπείας και όχι στο αποτέλεσμα. Είμαστε ουδέτεροι, χωρίς να προσπαθούμε να "δούμε" ή να αισθανθούμε κάτι. Δεν παρεμβαίνουμε δυναμικά, απλώς είμαστε εκεί. Στην ουσία αυτοί οι δύο πυλώνες είναι αλληλένδετοι. Στηρίσουν και επιτρέπουν στη θεραπεία να συμβεί.
Η αρχή της μη-παρέμβασης είναι μια έννοια που συναντάται στο Ζεν. Εκεί μαθαίνει κανείς απλώς να υπάρχει, να βρίσκεται, χωρίς σκοπό. Δεν υπάρχει κάπου να πάει κανείς. Δεν υπάρχει κάτι να επιτύχει πνευματικά. Δεν υπάρχει στόχος. Απλώς βιώνει κανείς την ύπαρξή του με το να υπάρχει. Στην ουσία δεν πρόκειται για μάθηση αλλά για εν-θύμηση. Αυτό ακούγεται απλό αλλά στην πράξη είναι πιο δύσκολο γιατί έχουμε εκπαιδευτεί να χρησιμοποιούμε συνεχώς τον νου. Ο νους καμουφλάρεται με χίλιους τρόπους. Ακόμα κι όταν μας εμφανίζεται σαν πνευματικός στόχος, σαν αγάπη, σαν θετικά συναισθήματα, είναι πάντα νους. Ζητάει στόχους για να υπάρχει γιατί αυτή είναι η λειτουργία του.
Στο Αγγελικό Ρείκι, όπως και στον Ζεν, πηγαίνουμε πέρα από το νου. Έτσι, όταν ο θεραπευτής εκπαιδεύεται καθημερινά στο πως να εστιάζει τη συνείδησή του στο "εδώ και τώρα", χωρίς προσκόλληση, μπορεί να πετυχαίνει όλο και πιο βαθιά ίαση καθώς παρουσιάζει όλο και λιγότερη αντίσταση στην εισερχόμενη ενέργεια του Αγγελικού βασιλείου.