Στα προηγούμενα δύο άρθρα (βλέπε εδώ για το πρώτο και εδώ για το δεύτερο), εξηγήσαμε πόσο σημαντικό είναι να ασχοληθεί κανείς με τον εαυτό του "εδώ κάτω" και να προσπαθήσει να δει ποια χαρακτηριστικά είναι εκείνα που δεν τον εκφράζουν. Ποια είναι εκείνα τα "μπάζα" που πρέπει να πετάξει από πάνω του ώστε να είναι ποιο αυθεντικός. Πως όμως γίνεται αυτή η διαδικασία;
Εδώ θα χρειαστείς υπομονή αγαπητέ/αγαπητή. Μόλις ασχοληθείς με το πρώτο χαρακτηριστικό που θες να πετάξεις από πάνω σου, θα καταλάβεις ότι ο "εχθρός" δεν ήταν ποτέ εκεί έξω, ποτέ στα πρόσωπα των άλλων. Ήταν πολύ έξυπνος και καμουφλάρονταν συνεχώς. Έχει εξοπλιστεί με καταπληκτικές "τεχνικές" ώστε να στρέφει την προσοχή σου συνεχώς προς τα έξω όταν το μόνο που έχεις να κάνεις σε αυτή τη ζωή είναι να στρέψεις την προσοχή προς τα μέσα.
Αυτός ο "εχθρός" είναι το επίπλαστο εγώ σου, ο φανταστικός εαυτός και το απόλυτο εργαλείο που έχει είναι το μυαλό σου! Θα μιλήσουμε για το μυαλό και για τις τεχνικές του στο επόμενο άρθρο. Προς το παρόν κράτα ότι στα πρώτα στάδια, θα πολεμήσεις με τα ίδια τα όπλα του "αντιπάλου". Θα χρησιμοποιήσεις λοιπόν το μυαλό σου...
Παρατήρησε λοιπόν πως κινείσαι. Δες ποιες είναι εκείνες οι συνθήκες που προκαλούν αυτόματες αντιδράσεις. Για παράδειγμα, αν και είμαι ένας ήρεμος άνθρωπος εντούτοις εκνευρίζομαι αυτόματα όταν στο δρόμο κάποιος περπατά μπροστά μου αργά και με αναγκάζει να χαμηλώσω ταχύτητα στο βάδισμα. Αθώο θα μου πεις. Κι όμως μπορεί να κρύβει από κάτω πολλά περισσότερα από όσα νομίζεις και νομίζω.
Όταν έχεις μια αυτόματη αντίδραση δεν μπορείς ταυτόχρονα να είσαι συνειδητός. Δεν μπορείς να είσαι "παρών" και αυτό φαίνεται από το γεγονός ότι η αυτόματη αντίδραση (φαίνεται να) πηγάζει από το πουθενά και δεν προλαβαίνεις να την ελέγξεις.
Θυμήσου, απουσία παρουσίας, σημαίνει απουσία συνειδητότητας και άρα πνεύματος. Κάποιος "άλλος" έχει πάρει τα ηνία και όχι εσύ!
Ίσως η ρίζα βρίσκεται στην παιδική ηλικία, σε κάτι που έκαναν οι γονείς σου ή σε μια κατάσταση που έζησες ποιο μεγάλος και που δεν μπόρεσες ουσιαστικά να ξεπεράσεις ή σε οτιδήποτε άλλο μπορείς να φανταστείς. Το θέμα εδώ δεν είναι να προσπαθήσεις να βρεις τη ρίζα. Αυτό είναι χρήσιμο μεν, ατελείωτο δε. Το μόνο που χρειάζεται είναι να το αναγνωρίσεις. Να φέρεις την πράξη στο φως της παρατήρησης και άρα της συνείδησης.
Δηλαδή να "πιάσεις" στα πράσα που λέμε τον εαυτό σου όταν συμπεριφέρεται έτσι, να αναγνωρίσεις ότι αυτή είναι μια συμπεριφορά που δεν την ελέγχεις και απλώς να την παρατηρήσεις. Αναρωτήσου αν θες "από που πηγάζει αυτό τώρα;" αλλά μην το φτάσεις στο τέρμα αν βλέπεις ότι δεν μπορείς. Δώσε απαντήσεις (ποτέ μην ευχαριστηθείς με τις πρώτες απαντήσεις, δώσε κι άλλες) αλλά αν δεν βλέπεις να καταλήγει κάπου δεν πειράζει.
Αυτό που μας ενδιαφέρει είναι να πιάσεις επ' αυτοφώρω τον εαυτό. Να καταλάβεις, να νιώσεις ότι εδώ έχεις να κάνεις με κάτι που είναι μέρος σου αλλά δεν είσαι εσύ. Κινείται από μόνο του, ορίζει τις πράξεις σου τόσο καιρό και δεν το έχεις πάρει καν χαμπάρι. Έχεις ταυτιστεί μαζί του και νομίζεις ότι είσαι αυτό. "Έτσι αντιδρώ εγώ. Έτσι είμαι εγώ. Αυτό μου αρέσει/δεν μου αρέσει" και πάει λέγοντας. Αφού το παρατηρείς κι αφού κινείται με τρόπους που πολλές φορές δε σου αρέσουν και δεν τους ελέγχεις ουσιαστικά, πως μπορεί "αυτό" να είσαι εσύ; Υπάρχει περίπτωση να υπάρχουν κι άλλα χαρακτηριστικά που τα θεωρείς δικά σου ενώ στην πραγματικότητα δεν είναι;
Σιγά σιγά θα καταλάβεις ότι ζεις παρέα με έναν ξένο... Δεν είσαι αυθεντικός. Δεν μπορείς να είσαι αυθεντικός όταν υπηρετείς άλλον αφέντη πέρα από τον αληθινό εαυτό σου. Αυτός ο "αφέντης" είναι αυτά που σου έμαθαν οι άλλοι, αυτά που εγγράφτηκαν στον "σκληρό σου δίσκο" από μικρή ηλικία και ορίζουν την κάθε σου πράξη, τα πιστεύω σου κτλ.
Το μυαλό λοιπόν, δηλαδή η μέθοδος της παρατήρησης και της αναλυτικής σκέψης, είναι αυτό που χρησιμοποιείς σε πρώτο στάδιο για να πιάσεις τον ξένο μέσα σου. Ο πραγματικός αφέντης λείπει και αυτός ο ξένος σουλατσάρει αλλάζοντας χίλια πρόσωπα και υποκρίνεται ότι είναι ο αφέντης. Υποκρίνεται ότι είναι εσύ...
Κάνε την ίδια εξέταση για τους στόχους σου. Είναι δικοί σου; Είναι αυτό που μιλάει στην καρδιά σου; Κάνε το ίδιο για τα πιστεύω σου. Τα ακολουθείς πιστά; Αν φύγουν παύεις να υπάρχεις; Αυτό δεν είναι μια εύκολη διαδικασία γιατί απαιτεί να είσαι σε εγρήγορση και έχεις μάθει να κοιμάσαι όρθιος! Συγγνώμη κι όλας αλλά έτσι έχουν τα πράγματα. Δεν είσαι σε εγρήγορση. Απλώς περιφέρεσαι και οι πλασματικοί στόχοι που βάζει το μυαλό σου σε κάνουν να υπάρχεις, να έχεις έναν λόγο. Χωρίς στόχους χάθηκες!
Αυτή η διαδικασία όμως απαιτεί και κάτι άλλο. Αγάπη. Μόλις καταλάβεις πως δεν είσαι ελεύθερος αλλά σκλάβος και έρμαιο του νου σου, του πλασματικού εαυτού, αμέσως αρχίζει η ενοχή και η κρίση. Αυτό είναι κάτι που έχει πετάξει έξω από το δρόμο πολλούς αναζητητές.
Μην ξεγελιέσαι. Σου μιλάω για "εχθρό", για έναν ξένο αλλά αυτά είναι μόνο λέξεις-οδηγοί. Μην κολλάς με αυτές. Παρατήρησε αυτόν τον εαυτό πως κινείται και μην τον κρίνεις. Το πολύ πολύ να γελάς καμιά φορά μαζί του ή με τον τρόπο που στην "έφερε".
Μείνε παρατηρητής! Μελέτησέ τον και δες πως αυτός δεν είσαι εσύ...γιατί είσαι παρατηρητής και άρα εξ' ορισμού δεν ταυτίζεσαι με το παρατηρούμενο. Και όσο περισσότερο το συνειδητοποιείς αυτό, καταλαβαίνεις ότι δεν ήταν τελικά το μυαλό που χρησιμοποιούσες για την παρατήρηση αλλά η ίδια σου η συνείδηση. Εκεί είναι ο θρόνος σου.