"...Αν όμως παραδεχόσαστε ότι ο Θεός δεν υπήρξε στα παιδιά σας χρόνια...αν προμαντεύετε πως τον Χριστό τον ξεγέλασε η αγάπη του και τον Μωάμεθ τον απάτησε η περηφάνεια του, κι αν με τρόμο νιώθετε πως ο Θεός δεν υπάρχει πως γίνεται τότε να θλιβόσαστε για την απουσία του;
Γιατί να μην σκεφτόσαστε πως είναι ο Ερχόμενος, ο Αναμενόμενος που θα φτάσει από την αιωνιότητα, ο Μελλούμενος, ο τέλειος καρπός ενός δέντρου που εμείς είμαστε τα φύλλα του; Τι σας εμποδίζει να "προβάλετε" τη γέννησή του στους μελλούμενος καιρούς και να ζήσετε τη ζωή σας σα να ήταν μια οδυνηρή κι όμορφη μέρα κάποιας μεγάλης εγκυμοσύνης;
Δε βλέπετε λοιπόν πως το καθετί που συμβαίνει, είναι και μια αρχή; Δε θα μπορούσε τάχα να είναι η αρχή Εκείνου; Υπάρχει τόση ομορφιά σε κάθε αρχίνισμα! Αφού είναι ο Τέλειος, δεν πρέπει πριν από αυτόν να υπάρξουν άλλα, λιγότερο σημαντικά, για να μπορέσει αυτός να διαλέξει τα στοιχεία της υπόστασής του ανάμεσα από την αφθονία και την πληρότητα;
Δεν πρέπει να είναι Αυτός ο Τελευταίος για να περικλείσει το καθετί μέσα του; Τι νόημα θα είχαμε εμείς και ο αγώνας μας αν εκείνος που έτσι θερμά αποζητάμε είχε κι όλας βυθιστεί στα περασμένα;
Όπως οι μέλισσες μαζεύουν το μέλι, έτσι κι εμείς ξεδιαλέγουμε ό,τι πιο γλυκό έχει το κάθε πράγμα και πλάθουμε Εκείνον. Αρχίζουμε ακόμα και με το πιο ασήμαντο, το πιο παραπεταμένο (φτάνει μόνο να το γεννάει η αγάπη), με τη δουλειά και την ξεκούραση, με τη σιωπή ή με μια μικρή μοναχική χαρά, με το κάθε τι που κάνουμε μόνοι χωρίς συμπαραστάτες και οπαδούς, τον θεμελιώνουμε Αυτόν- που δε θα προφτάσουμε να τον γνωρίσουμε όπως οι πρόγονοί μας δεν πρόφτασαν να γνωρίσουν εμάς."
Rainer Maria Rilke " Γράμματα σ'ένα νέο ποιητή" επιστολή 6