" Όποτε είμαστε αντιμέτωποι με το άγνωστο, δεν είναι εφικτή καμία ορθολογική προσέγγιση, καμία λογική εξήγηση. Όποτε είμαστε αντιμέτωποι με το άγνωστο, μόνο η εμπιστοσύνη μπορεί να μας οδηγήσει. Όταν ακούς κάτι που σου είναι γνώριμο, τότε μπορείς να το συζητήσεις, ακριβώς επειδή το γνωρίζεις.(...) Όταν όμως ακούς κάτι που σου είναι τελείως άγνωστο, τότε δεν μπορεί να υπάρξει καμία συζήτηση, δεν είναι εφικτός κανένας διάλογος. Δεν μπορεί να υπάρξει καμία ορθολογική προσέγγιση, επειδή η λογική μπορεί αν δουλέψει μόνο γύρω από το γνωστό.
Τη στιγμή που υπεισέρχεσαι στο άγνωστο, η λογική είναι άχρηστη, δεν έχει κανένα νόημα. Εκεί η λογική είναι παράλογη επειδή δεν μπορείς να σκεφτείς κάτι που δε γνωρίζεις. Είναι σαν να μιλάς για το χρώμα σε έναν τυφλό. Το μόνο που μπορεί να κάνει, είναι να εμπιστευθεί αυτά που του λες- δεν υπάρχει άλλος τρόπος.
Τα λόγια δεν μπορούν να επικοινωνήσουν πολλά πράγματα που να έχουν νόημα σε ό,τι αφορά την πνευματικότητα. Το ίδιο το φαινόμενο είναι τέτοιο, που δεν μπορεί να εκφραστεί. Όταν ακούς μουσική, δεν μπορείς να εκφράσεις με λόγια το νόημά της, δεν μπορείς να μεταδώσεις σε κανέναν το νόημά της. Μπορείς να χρησιμοποιήσεις λέξεις που εγκρίνουν ή που επικρίνουν- καλή, κακή- αυτές όμως δεν μπορούν να μεταδώσουν απολύτως τίποτε. (...) Όταν βλέπεις ένα λουλούδι μπορείς να πεις πως είναι όμορφο. Αυτό όμως δε μεταδίδει τίποτα.(...)
Όσο πιο κοντά έρχεσαι στην καρδιά, για παράδειγμα στην Τέχνη, τόσο περισσότερο αισθάνεσαι ότι τα λόγια σου δεν μπορούν να μεταδώσουν την ουσία, ότι κάτι μένει πίσω. Το δοχείο βρίσκεται εκεί, το περιεχόμενο όμως έχει μείνει πίσω. Τα λόγια έχουν φτάσει, το νόημα όμως έχει μείνει πίσω. Το λουλούδι έχει φτάσει, το άρωμα όμως έχει χαθεί.
Στην επιστήμη, το κάθε τι μπορεί να μεταδοθεί. Στην πνευματικότητα δεν μπορεί να μεταδοθεί τίποτα. (...)
Αν μπορούμε να αντιλαμβανόμαστε πλήρως το κάθε τι καινούριο που μας παρουσιάζεται, αν μπορούμε νε είμαστε δεκτικοί και να έχουμε επίγνωση της παρουσίας του, τότε αυτό πηγαίνει κατευθείαν στην καρδιά. Το καινούριο μπορεί να σου φαίνεται έξω από τη λογική του νου σου, όμως ο νους δεν καταλαβαίνει ποτέ- μόνο η καρδιά καταλαβαίνει. Η καρδιά είναι πάντοτε αγνή, καθαρή και φρέσκια. Δεν είναι ποτέ επιβαρυμένη με το παρελθόν. Ο νους όμως δεν είναι ποτέ ούτε αγνός, ούτε καθαρός ούτε φρέσκος και δεν είναι ποτέ καινούριος-είναι πάντοτε παλιός. Βγαίνει πάντοτε από το παρελθόν, αυτό που έχει πια πεθάνει. Έτσι όποτε δουλεύει ο νους, πάντοτε καταλαβαίνεις λανθασμένα- αυτό είναι αναπόφευκτο. Όταν όμως δεν δουλεύει, όταν είναι ήσυχος, σιωπηλός, όταν δεν υπάρχει, όταν μόνο η συνειδητότητα βρίσκεται εκεί, τότε δημιουργείται ένα κενό κι ανοίγει η πόρτα προς την καρδιά."