Ήταν κάποτε ένας άνθρωπος που ζούσε καλή ζωή. Πλούσιος, πρίγκιπας, ό,τι ήθελε το είχε. Και μέσα σε μια νύχτα τα έχασε όλα. Μέσα σε μια νύχτα βρέθηκε να τρέχει για τη ζωή του και με τα πολλά, κατέληξε να βόσκει τα πρόβατα ενός ανθρώπου στην έρημο. Αυτός ήταν ο Μωυσής. Ξέρεις πολλές φορές, φανταζόμαστε τις ζωές αυτών των ανθρώπων χολιγουντιανές. Δεν μας περνάει καν από το μυαλό τι ζόρι τράβηξαν. Δε σκεφτόμαστε τη διαδρομή τους παρά μόνο θαυμάζουμε το σημείο που έφτασαν...
Την ιστορία λοιπόν την ξέρεις. Εκεί που έβοσκε τα πρόβατα, είδε μια βάτο να καίγεται. Και εκεί του αποκαλύπτεται ο Θεός. Μετά τις σχετικές οδηγίες, ο Μωυσής ρωτά αυτό που δε θα περνούσε από το μυαλό κανενός ανθρώπου! Ρωτάει το Θεό «Ποιος είσαι». Φανταστικό ε; Ρωτάει τον ίδιο το Θεό «Ποιος είσαι;» για να εισπράξει την απάντηση «Εγώ ειμί ο Ων» δηλαδή «Είμαι αυτό που Είμαι» ή αλλιώς «Είμαι αυτός που υπάρχει». Τι απάντηση είναι αυτή; Είναι ο Θεός τόσο μάγκας; Σαφώς όχι! Είναι αυτό που «Είναι» και τίποτε άλλο. Καθαρή Ύπαρξη. Δεν ταυτίζεται με κάποιον ρόλο. Δεν είναι ο «Δημήτρης» δεν είναι «ο γιος της Κατερίνας» δεν είναι «ο υπάλληλος στην τράπεζα». Όλα αυτά είναι ρόλοι. Εσύ ποιος είσαι στο βάθος σου;
Στον πυρήνα της ύπαρξης όλης της δημιουργίας και συνεπώς κάθε όντος υπάρχει η επίγνωση ή αλλιώς η κενότητα (η μη ταύτιση). Για αυτό το λόγο δε νοείται οποιουδήποτε είδους διαχωρισμός και διάκριση. Όλα έχουν τη θέση τους. Το κακό συνυπάρχει με το καλό. Πηγαίνουν χέρι χέρι. Όμως ο πεπερασμένος μας νους αδυνατεί να το συλλάβει αυτό γιατί του φαίνεται παράλογο. Τι είναι όμως «λογικό»; Η λογική χρειάζεται την κατηγοριοποίηση για να τα βάλει όλα σε σειρά, σε τάξη. Όμως η ίδια η ζωή σαν φαινόμενο είναι εντελώς…παράλογη! Την ίδια στιγμή που γεννιέται κάτι, κάτι άλλο πεθαίνει. Το Όλον όμως συνεχίζει να υπάρχει. Όλα συμβαίνουν ταυτόχρονα. Δεν υπάρχει πρώτα το δέντρο και μετά ο σκύλος και μετά εσύ. Όλα συν-υπάρχουν και πολλές φορές χωρίς σκοπό. Απλώς συμβαίνουν! Γιατί να υπάρχει σκοπός; Είναι κι αυτό μια αναγκαία λειτουργία του μυαλού. «Δεν μπορεί να υπάρξει κάτι χωρίς σκοπό. Η ύπαρξη πρέπει να έχει ένα νόημα» σκέφτεσαι. Αριστοτελική αντίληψη. Ο νους σου αδυνατεί να πιάσει την ουσία της ύπαρξης που είναι το απλό «είναι». Το μυαλό σου κόβει συνεχώς βόλτες. Τρέχει μπροστά, τρέχει πίσω όταν το μόνο που έχεις είναι το τώρα. Κοιτάς να είσαι κάτι άλλο από αυτό που είσαι. Πρέπει να εξελιχθείς, πρέπει να πας «κάπου». Και έτσι χάνεις το μόνο που έχεις, το τώρα. Τον άνθρωπο δίπλα σου, τη φωνή του, το φως στα μαλλιά του, τη νοικοκυρά που απλώνει τη μπουγάδα απέναντι. Γιατί το άπλωμα της μπουγάδας σου φαίνεται λιγότερο πνευματικό από την προσευχή; Το ένα είναι ανώτερο το άλλο κατώτερο. Το ένα υλικό το άλλο «πνευματικό». Δυισμός. Όταν καταφέρεις να κάνεις το άπλωμα της μπουγάδας σου προσευχή τότε θα καταλάβεις. Η νοικοκυρά που απλώνει στο βάθος της είναι «τίποτα» όπως ακριβώς είναι και ένας μοναχός πάνω στο Θιβέτ.
Για αυτό η διάκριση σε «καλό» και «κακό» σε «πνευματικό» και «υλικό» δεν μπορεί να σταθεί, δε λειτουργεί από κάποιο σημείο και μετά. Από μακριά όλα είναι το ίδιο. Οι διάφορες έδρες του διαμαντιού της ύπαρξης.
Και εδώ έρχεται άλλη μια σημαντική αλήθεια. Η βάτος καίγονταν αλλά δεν καίγονταν. Τι σημαίνει αυτό; Η φωτιά είναι δράση. Δράση στον κόσμο εδώ. Η φωτιά είναι εξωστρεφής, δεν μπορεί να μείνει ακίνητη. Δρα. Αλλά η βάτος δεν καίγεται…Δράσε χωρίς προσκόλληση. Δράσε στον κόσμο αλλά μην εμπλέκεσαι. Μη σε ενδιαφέρει το αποτέλεσμα. Χαλάρωσε και απόλαυσε τη διαδικασία. Να δρας στον κόσμο αλλά να μην τον αφήνεις να αγγίζει τα βάθη σου. Εσύ δρας στην επιφάνεια, στο βάθος είσαι ακίνητος. Χωρίς προσκόλληση δεν έχεις άγχος γιατί δε δεσμεύεσαι. Απλώς κάνεις το καθήκον σου για τον ρόλο που έχεις αναλάβει. Προσφέρεις την υπηρεσία σου στον κόσμο αλλά με τον δικό σου μοναδικό τρόπο.
Δημήτρης Καμίλλος