Η σημερινή Κυριακή για τους περισσότερους από εμάς σημαίνει επιστροφή στην πόλη! Όμως το τέλος των διακοπών δε χρειάζεται να σημαίνει και το τέλος του καλοκαιριού...
Στο matrix που έχουμε δημιουργήσει, ο ξέγνοιαστος χρόνος που έχουμε, είναι δύο, το πολύ τρεις εβδομάδες το χρόνο. Και όπως ίσως θα έχετε νιώσει πολλοί, μέχρι να χαλαρώσει το σώμα και ο νους, πρέπει να επιστρέψουμε στη δουλειά και οι περισσότεροι από εμάς σε μια δουλειά που την κάνουμε τυπικά και που καμία σχέση δεν έχει με αυτό που θέλει η καρδιά μας. Όμως δεν είναι όλα χαμένα...
Αυτό το καλοκαίρι μπορούμε να το πάρουμε στην καρδιά μας. Γιατί αυτή η εποχή μας θυμίζει πως ήταν όταν ήμαστε παιδιά! Όταν χτυπούσε το τελευταίο κουδούνι του σχολείου και έτρεχες μαζί με όλα τα παιδιά γιατί ξεκινούσαν τρεις μήνες καθισιό! Θυμάσαι; Όταν έτρωγες ένα σορό παγωτά, όταν σε έβαζαν οι μεγάλοι να κοιμηθείς τα μεσημέρια ενώ εσύ δεν ήθελες, όταν ξενυχτούσες μέχρι αργά το βράδυ με την παρέα σου συνήθως σε κάποια πλατεία ή στο προαύλιο της εκκλησίας του χωριού, όταν έπεφτες το βράδυ για ύπνο και αν ήταν κι άλλα παιδιά στο δωμάτιο, ξαδέρφια, φίλοι κτλ σας έπιανε αυτό το γαργαριστό γέλιο και ακουγόταν από το άλλο δωμάτιο "Σσσσ! Ησυχία βρε παιδιά!".
Κλείσε τα μάτια και προσπάθησε να δεις, να θυμηθείς πως ήταν όταν ήσουν παιδί. Όταν είχες όλο αυτόν τον ελεύθερο χρόνο. Όταν το μυαλό σου δεν πήγαινε στις επόμενες μέρες παρά μόνο στη στιγμή. Δεν είχες σκοτούρες, υποχρεώσεις, δάνεια. Συμπεριφερόσουν αυθόρμητα και όπως ήθελες. Είτε ήσουν από τα παιδιά που έτρεχαν όλη μέρα, είτε από εκείνα που τους άρεσε να κάθονται κάπου ήσυχα και να διαβάζουν, ήσουν ο εαυτός σου.
Που πήγαν αυτές οι μέρες; Ποια σύννεφα τις σκίασαν; Γιατί έγιναν όλα τόσο γκρι;
Λοιπόν σου έχω ευχάριστα νέα! Τίποτα δε χάθηκε! Όλα είναι ακριβώς όπως τα άφησες! Είναι οι εσωτερικές συνθήκες που άλλαξαν και όχι τόσο οι εξωτερικές.
Φοβήθηκες! Τα πήρες όλα πολύ στα σοβαρά γιατί έτσι σου είπαν. Σε έπεισαν πως η ζωή είναι γεμάτη ευθύνες και πως η ζωή σου είναι κάτι πολύ σοβαρό. Βλακείες! Ναι ίσως φαίνεται περίεργο που το λέω έτσι αλλά όλα αυτά είναι βλακείες! Σε τράβηξαν και εσένα κάτω. Σε τράβηξε και εσένα κάτω αυτό το matrix γιατί όταν όλων η ζωή πηγαίνει χάλια, ποιος είσαι συ που θα πας καλύτερα; Ποιος είσαι συ που θα αμφισβητήσεις τις αξίες τους; Τις αξίες που εκείνοι θεωρούν σημαντικές, την επιτυχία, την καλά αμειβόμενη δουλειά, την ντε-και -καλά σχέση που πρέπει να κάνεις. Έχεις παρατηρήσει ότι όσοι σε συμβουλεύουν για το καλό σου, οι δικές τους οι ζωές είναι ένα Βατερλώ; Είναι φοβισμένοι. Έχει φύγει η ζωή από μέσα τους γιατί είπαν το μεγάλο Ναι και έσκυψαν το κεφάλι. Λίγο πιο κάτω να σκάψεις από τις βεβαιώσεις τους ότι όλα είναι καλά και θα καταλάβεις. Τις κατάλληλες ερωτήσεις να τους κάνεις και θα δεις να ξεπηδάνε σαν κλαψιάρικα σκυλιά τα ματαιωμένα όνειρά τους. Δεν είναι άνθρωποι. Είναι ό,τι απέμεινε από τα όνειρά τους.
Λοιπόν φίλε μου, ο φόβος είναι το πρόβλημα. Όταν ήσουν μικρός δε φοβόσουν τόσο. Είχες εμπιστοσύνη (χωρίς να το ξέρεις γιατί αυτό είναι μια φυσική κατάσταση) στην Ύπαρξη. Οι γονείς σου φρόντιζαν για όλα και εσύ δε νοιαζόσουν. Τώρα που είσαι "μεγάλος" δε θα σε φροντίσει νομίζεις η Ύπαρξη; Κρατάει όλο τον κόσμο σε εγρήγορση και δε θα κρατήσει εσένα; Τόσο ολιγόπιστος είσαι τελικά;
Κράτα το καλοκαίρι ζωντανό μέσα σου. Κράτα την παιδική σου αθωότητα ζωντανή μέσα σου. Την εμπιστοσύνη, τον αυθορμητισμό, το ολοκληρωτικό δόσιμο. Το matrix είναι εδώ για να θολώνει το μυαλό σου και να σε γεμίζει με "ευθύνες" και "ανάγκες". Το ξέρει να το κάνει καλά αυτό. Έχεις πολύ λιγότερα ανάγκη. Όσο πιο απλός γίνεσαι, τόσο πιο ελεύθερος θα είσαι. Θυμίσου πως ήσουν όταν ήσουν παιδί. Μην προσπαθήσεις να διορθώσεις τα πράγματα. Στήσε τις αξίες τους απέναντι (τις θρησκευτικές, τις κοινωνικές, τις "πνευματικές" κτλ) και πυροβόλησέ τες! Εκτέλεσέ τες στο κεφάλι! Βγάλε τους τη γλώσσα! Και μετά γύρνα την προσοχή σου προς τα μέσα σου και βρες τις δικές σου αξίες και ακολούθησέ τες.
Και θα έχεις το καλοκαίρι πάντα στην καρδιά σου...
"Fly you fools!"
