Ο δρόμος του Απόστολου Ιακώβου ή αλλιώς το Camino de Santiago de Compostela όπως λέγεται στα ισπανικά, είναι μια προσκυνηματική διαδρομή που ξεκινά από το χωριό San Jean Pied de Port στη Γαλλία και καταλήγει στην πόλη Santiago de Compostela στην Ισπανία, περίπου 800 χιλιόμετρα. Αυτή τη διαδρομή την έκαναν οι προσκυνητές από τον μεσαίωνα αλλά υπάρχουν αποδείξεις ότι οι άνθρωποι την περπατούσαν και πριν την έλευση του Χριστιανισμού. Οι προσκυνητές είχαν μαζί τους μια πέτρα που συμβόλιζε τις αμαρτίες τους και λέγονταν ότι αν έφταναν στην πόλη και αγκάλιαζαν το άγαλμα του Αποστόλου, συγχωρούνταν. Το κοχύλι συμβολίζει αυτή τη διαδρομή καθώς κατά την παράδοση, το σώμα του Αποστόλου μετά τον θάνατό του, βρέθηκε στην παραλία καλυμμένο με κοχύλια.
Είναι πολλά αυτά που μπορούν να γραφτούν για μια τέτοια διαδρομή όταν αξιωθείς να την κάνεις αλλά τίποτα δεν μπορεί να περιγράψει αυτά που βιώνεις. Όλος ο δρόμος διαρκεί περίπου ένα μήνα και μέσα σε αυτό το διάστημα συμβαίνουν πράγματα που παρατηρείς αλλά και πράγματα που δεν αντιλαμβάνεσαι γιατί συμβαίνουν πολύ βαθιά μέσα σου, στις ρίζες της ύπαρξής σου. Όλοι μαζί περπατάμε τον ίδιο δρόμο αλλά ο κάθε προσκυνητής περπατά το δικό του Camino.
"Εγώ είμαι ο Δρόμος" βλέπεις σε μια επιγραφή, αυτά είναι τα λόγια που είπε ο Ιησούς, και διαπιστώνεις ότι καθώς περπατάς το Camino, στην ουσία περπατάς εσένα τον ίδιο. Εσύ έχεις μέσα σου βουνά, χαράδρες, απέραντες εκτάσεις με σπαρτά, αμπέλια, πυκνά δάση. Κάθε άνθρωπος που συναντάς, είναι ένα κομμάτι σου. Και καθώς περπατάς και περπατάς, οι αντιστάσεις κάμπτονται, λυγίζεις ταπεινά σαν το λουλούδι στον άνεμο. Πρώτα κουράζεται το σώμα, περνάς μέσα από βουνά και δάση. Μετά όσο περπατάς μπαίνεις στη Meseta μια περιοχή επίπεδη χωρίς καθόλου δέντρα. Για μέρες περιτριγυρίζεσαι από απέραντες επίπεδες εκτάσεις και περπατάς μονότονα κάτω από τον ήλιο, το μυαλό σου κουράζεται και παλεύεις με τα συναισθήματα, τα λάθη σου, τις ενοχές σου που ξεπροβάλλουν σαν από το πουθενά και τότε μαθαίνεις πως οι δαίμονες δεν έρχονται μόνο τη νύχτα.
Και ύστερα, κάπου σπας. Κάπου λυγίζει το μέσα σου. Έχεις ζεσταθεί όπως το κερί και σκύβεις, πλησιάζεις το χώμα. Εκεί παραδίδεσαι. Δεν κάνεις κάτι. Στην πραγματικότητα ποτέ δε χρειάζονταν να κάνεις κάτι. Βλέπεις, βιώνεις ολοκληρωτικά την αδυναμία σου. Το πόσο ανόητα και περίφανα πατούσες πάνω στο νου και έλεγες "καταλαβαίνω, βλέπω". Και τότε βγαίνει η κραυγή. Είναι κραυγή από τα βάθη που αναμοχλεύτηκαν. Δεν είναι του μυαλού. Είναι της ύπαρξής σου! "Παραδίνομαι! Δε βλέπω! Δεν μπορώ να δω! Όχι! Εγώ δεν μπορώ να δω! Κάτι άλλο μέσα μου σκιρτά! Είσαι Εσύ! Το Φως Σου είναι αυτό που με κάνει και βλέπω!"
"Τετέλεσται" λες κι αφήνεσαι. Αλλά δεν πέφτεις. Κάποιος άλλος τώρα σε κρατά. Κάποιος που ήταν πάντα εκεί, μπροστά σου. Δε χρειάζεται να κάνεις κάτι για να Τον δεις. Δε χρειάζεται να προσπαθήσεις! Απλώς επιτρέπεις. Είναι σαν να ανατέλλει ο ήλιος και εσύ να έχεις τα πατζούρια κλειστά. Απλώς πρέπει να τα αφήσεις ανοιχτά. Κάνεις κάτι για να ανατείλει ο ήλιος; Του το ζητάς; Δε χρειάζεται να κάνεις κάτι γιατί έχει έρθει πρώτα Αυτός σε εσένα. Ο Αγαπημένος είναι ήδη εδώ! Τι ψάνεις εσύ; Που ψάχνεις; Να βρεις τι; Με ποιον παλεύεις;
Κι όταν στο τέλος φτάσεις στην Ουράνια Ιερουσαλήμ, στον δικό σου Κήπο, στο Santiago, τότε κάτι έχει αλλάξει. Δεν λέγεται με λόγια. Όταν το λες ακόμα και εσύ δεν το καταλαβαίνεις. Δεν υπάρχει κάτι να κατανοήσεις. Απλώς κάτι έχει ανατείλει. Είσαι ερωτευμένος.
"Ένα βήμα προς τη δική σου καρδιά
είναι ένα βήμα προς τον Αγαπημένο.
Σ' αυτό το σπίτι των κατόπτρων
αντικρύζεις διάφορα πράγματα.
Τρίψε τα μάτια σου,
μόνο εσύ υπάρχεις."
Rumi