Να ταξιδεύεις. Να ανοίγεις τα πανιά σου και να ξανοίγεσαι σε νέες θάλασσες. Γιατί τα καράβια είναι ασφαλή στο λιμάνι αλλά έχουν φτιαχτεί για τα πέλαγα!
Να ταξιδεύεις. Να περπατάς ταπεινά τον δρόμο σου και να βλέπεις τον ήλιο να ανατέλλει, να δύει και ύστερα να έρχεται η νύχτα και να βγαίνει το φεγγάρι. Έτσι θα βλέπεις τη σοφία που κρύβεται στην ησυχία.
Να ταξιδεύεις. Και να έχεις για συντροφιά σου τα άστρα του ουρανού, τα μακρινά σου αδέλφια. Να αφήνεις τα δέντρα να σκύβουν απαλά από πάνω σου και να σου ψιθυρίζουν τραγούδια που τα φέρνει ο άνεμος.
Να ταξιδεύεις. Να βλέπεις τη γη να αλλάζει χίλια χρώματα. Να περπατάς μαζί με τα πουλιά και τα ζώα και να νιώθεις ευλογημένος που μοιράζεσαι αυτή τη γη μαζί τους.
Να ταξιδεύεις. Και να βλέπεις σε κάθε πρόσωπο, σε κάθε πέτρα, σε κάθε ποτάμι που κατεβαίνει τα βουνά, το πρόσωπο Εκείνου. Το πρόσωπο του Αγαπημένου!
Να ταξιδεύεις. Για να ζεις την κάθε μέρα μέσα στον έρωτα! Για να ζήσεις τη μεγάλη Ενθύμηση, το πρόσωπο του Αγαπημένου!
Κι όταν σε συναντήσει τότε θα καταλάβεις. Ότι ποτέ δεν περπάτησες εσύ. Εκείνος έρχονταν σε εσένα ξανά και ξανά με μυριάδες μορφές. Ώσπου να ανοίξεις τα μάτια.
Δημήτρης
Πανδώρα