Συχνά στις συνεδρίες μου, διαπιστώνω τη μεγάλη ανάγκη που έχουν οι άνθρωποι να αγαπηθούν. Πολλές φορές ακούω να μου λένε "έχω ανάγκη από μια σχέση" ή "πότε θα βρω επιτέλους τον άνθρωπό μου;". Η διατύπωση αυτών των ερωτήσεων, έχει μεγάλη σχέση με την απάντηση που λαμβάνουμε...
Οι περισσότεροι από εμάς ξεκινάμε μια σχέση ουσιαστικά από έλλειψη. Δεν αντέχουμε να είματε μόνοι και χρειαζόμαστε έναν άλλο άνθρωπο για να καλύψουμε αυτό το κενό. Έτσι όμως η αγάπη που εκφράζουμε προς το άλλο πρόσωπο δεν είναι τίποτε άλλο από μια προβολή της έλλειψής μας. Στην πραγματικότητα είμαστε έτοιμοι να αγαπήσουμε τον οποιονδήποτε που πληροί κάποιες βασικές προϋποθέσεις, φτάνει να μας καλύπτει αυτό το κενό. Και πάνω σε αυτή την αγάπη με πατερίτσες, προσπαθούμε να στηρίξουμε μια σχέση.
Χρειάζεται να καταλάβουμε πως η πραγματική αγάπη γεννιέται από την πληρότητα και όχι από την έλλειψη. Αν αγαπάς επειδή είσαι πλήρης, τότε έχεις κάτι να μοιραστείς. Η αγάπη σου κυλάει και γεμίζει τον σύντροφό σου και τον κόσμο. Αν αγαπάς επειδή "έχεις ανάγκη" (άρα ξεκινάς με αγωνία και έλλειψη) τότε τι ακριβώς θα μοιραστείς με τον άλλο; Το κενό σου; Την υπαρξιακή απελπισία σου; Τον εγωισμό σου; Βλέπεις τώρα πως γεννιούνται τα προβλήματα στις σχέσεις;
Επειδή λοιπόν ουσιαστικά ξεκινάμε μια σχέση από ανάγκη, όταν προκύπτουν τα προβλήματα λειτουργούμε αμέσως ατομικά. Χάνουμε την έννοια του ζευγαριού. Βλέπουμε τον άλλο ως αντίπαλο παρά σαν σύμμαχο που μαζί του πρέπει να ξεπεράσουμε το πρόβλημα. Ένα πρακτικό παράδειγμα είναι η βαρεμάρα.
Μπορεί να βαρεθούμε όταν έχουμε μια μακροχρόνια σχέση και αυτό είναι απολύτως ανθρώπινο. Αν λειτουργήσουμε ατομικά τότε μπορεί το πρόβλημα να το πάρουμε πάνω μας και να νιώθουμε ενοχές ή μπορεί να αρχίσουμε να απαιτούμε αλλαγές από τον σύντροφό μας γιατί εντοπίζουμε το πρόβλημα σε αυτόν, σε κάτι που κάνει ή δεν κάνει. Όταν όμως λειτουργούμε σαν ζευγάρι, τότε το πρόβλημα αφορά και τους δύο. Βλέπουμε το πρόβλημα απέναντι και προσπαθούμε με τον σύντροφό μας να βρούμε λύση. Ίσως συζητώντας μαζί του με θάρρος ή παρακινώντας τον να μας βοηθήσει να βρούμε τι συμβαίνει στη σχέση.
Για να ξεκινήσει μια σχέση από... περίσσευμα αγάπης, θα πρέπει πρώτα να έχουμε αγαπήσει τον εαυτό μας και να αισθανόμαστε καλά με αυτόν. Ποιός από εμάς μπορεί να πει ότι το έχει κατακτήσει σε έναν βαθμό αυτό; Στην πραγματικότητα πάσχουμε από τρομερά χαμηλή αυτοεκτίμηση που με τη σειρά της γεννά κόμπλεξ κατωτερότητας ή ανωτερότητας. Καταλαβαίνεις τώρα γιατί αργεί η αγάπη; Χρειάζεται να ασχοληθείς με τον εαυτό σου. Να τον αποδεχθείς, να τον απολαύσεις! Να είσαι γνήσιος! Τότε αρχίζεις και είσαι καλά απλώς και μόνο επειδή υπάρχεις. Είσαι ευδαιμονικός. Αντέχεις τη μοναξιά σου και έτσι από το περίσσευμά σου μπορεί να συναντήσεις το κατάλληλο άτομο για να μοιραστείς την αγάπη που ήδη έχεις για εσένα και τον κόσμο.
Τότε θα είσαι γενναίος και θα μπορείς να αφήνεις το άλλο άτομο ελεύθερο και όχι να γραπώνεσαι από πάνω του. Η αγάπη από έλλειψη ελέγχει το κινητό, νιώθει αγωνία για κάθε κίνηση του άλλου, ζει σε μια κόλαση και την προτιμά από το να μείνει μόνη γιατί δεν αντέχει τη μοναξιά της. Είναι ένα θηρίο αυτή η αγάπη. Νομίζει ότι έχει έρωτα αλλά στην πραγματικότητα έχει παθολογική προσκόληση.
Η αγάπη από πληρότητα έχει εμπιστοσύνη, αφήνει ελευθερία γιατί δε φοβάται να μείνει μόνη. Αναγνωρίζει ότι όλα είναι στο παιγνίδι της ζωής. Έτσι όπως απρόσμενα ήρθε στη ζωή της "ο άλλος" έτσι απρόσμενα μπορεί να φύγει. Δε φοβάται και είναι γενναία γιατί "η τέλεια αγάπη έξω βάλλει τον φόβον".
Να έχεις μια ζωή γεμάτη Φως!
Δημήτρης Καμίλλος
Πανδώρα