Για πρώτη φορά η γενιά μας, αλλά και η προηγούμενη γενιά, βιώνουμε μια πρωτόγνωρη κατάσταση. Ένας αόρατος εχθρός εξαπλώνεται βάζοντας στο στόχαστρο κυρίως τα άτομα μεγαλύτερης ηλικίας. Η μια χώρα μετά την άλλη προχωρά σε πρωτοφανή μέτρα, οι άνθρωποι κλείνονται στα σπίτια τους περιορίζοντας τις μετακινήσεις στις απολύτως αναγκαίες, τεράστιες βιομηχανίες κλείνουν και όλοι περιμένουν.
Ίσως έχετε ακούσει από κάποιος πως ο ιός αυτός είναι μια ευκαιρία, ακόμα και πως είναι μια ευλογία, πως πρέπει να ευχαριστούμε! Η αλήθεια είναι πως όταν είσαι γιατρός και αποφασίζεις ποιος θα ζήσει και ποιος θα πεθάνει επειδή δεν υπάρχουν αρκετές μάσκες οξυγόνου, όταν κλείνεις τα μάτια σε σαραντάρηδες, δε γίνεται να το δεις αυτό σαν ευλογία. Όταν χιλιάδες άνθρωποι πεθαίνουν δε γίνεται να το δεις σαν ευλογία. Γίνεται όμως να αναγνώσεις την κατάσταση και αλλιώς.
Δεν είναι στο χέρι μας η κατάσταση αλλά είναι στο χέρι μας πως θα αντιδράσουμε σε αυτή…
Για όσους δεν παρακολουθούν το site, στα τέλη του 2018 είχα περπατήσει έναν δρόμο στην Ισπανία γνωστό σαν Camino de Santiago de Compostela. Είναι μια απόσταση 800 περίπου χιλιομέτρων που σου παίρνει περίπου 30 μέρες να την περπατήσεις. Ένα πράγμα που θυμάμαι χαρακτηριστικά είναι πως μετά από κάποιες μέρες περπατήματος, οι ρυθμοί μου είχαν αλλάξει. Δε βιαζόμουν για τα πράγματα, δεν απασχολούσε το μυαλό μου τίποτε άλλο παρά μόνο η διαδρομή και το τώρα. Αυτή η επιβράδυνση των ρυθμών άφησε να αναδυθούν καταπιεσμένες σκέψεις και συναισθήματα με τα οποία έπρεπε να συνδιαλλαγώ. Ήρθα για πρώτη φορά σε ουσιαστική επαφή με την ουσία μου και με το αιώνιο ερώτημα που έχουμε τα ανθρώπινα όντα “ποιος είμαι;”. Ήρθα σε επαφή με το οντολογικό αδιέξοδο που έχουμε από γεννησιμιού μας.
Κλεισμένοι μέσα στο σπίτι, αναγκαζόμαστε να αλλάξουμε ρυθμούς. Δεν υπάρχει πλέον το τρέξιμο της καθημερινότητας και ξαφνικά μένουμε μόνοι χωρίς να ξέρουμε τι να κάνουμε. Τόσο καιρό τρέχαμε για να ξεφύγουμε από αυτό το ερώτημα. Για να ξεφύγουμε από το να έρθουμε σε επαφή με το ποιοι είμαστε και με το τι θέλουμε. Πίστεψέ με, ο μεγαλύτερος “εχθρός” σου είναι το μυαλό και ο εαυτός σου. Αυτός που κοιτάς στον καθρέπτη. Μπορεί να τον εξωτερικεύεις με διάφορους τρόπους και να τον προβάλλεις στο κακό σύστημα, στους μπάτσους, στους δυνατούς αυτού του κόσμου (και όντως πολλές φορές υπάρχουν τέτοια προβλήματα) αλλά τι γίνεται με τον εσωτερικό μπάτσο;
Τα πάντα σταμάτησαν. Όλα τώρα είναι ακίνητα. Για πρώτη φορά οι δυτικές κυρίως κοινωνίες σταματούν να τρέχουν. Τι συμβαίνει; Είναι καιρός να αναρωτηθούμε. Είναι καιρός να είμαστε ειλικρινείς. Είναι καιρός να φάμε μια δυνατή σφαλιάρα και να ξυπνήσουμε. Να δούμε τι κάνουμε σε αυτόν τον πλανήτη, να δούμε τι κάνουμε στα άλλα πλάσματα, στους άλλους ανθρώπους, σε εμάς τους ίδιους. Σίγουρα πολλοί θα συνεχίσουν να συμπεριφέρονται σαν ο εαυτός τους να είναι το κέντρο του σύμπαντος. Αλλά άλλοι τόσοι θα αναρωτηθούν. Άλλοι τόσοι θα συναισθανθούν την κοινωνική ευθύνη. Άλλοι τόσοι θα επικοινωνήσουν με τον συνάνθρωπό τους με ειλικρίνεια. Άλλοι τόσοι θα τολμήσουν να κοιτάξουν τον εαυτό τους στον καθρέπτη και να ρωτήσουν “ποιος είσαι;”.
Μένουμε κλεισμένοι στα σπίτια μας αλλά όχι αποκομμένοι. Δείτε πως ο κόσμος επικοινωνεί μέσα από τα κοινωνικά δίκτυα. Δείτε πως έχει ενεργοποιήσει το χιούμορ για να ανταπεξέλθει. Δείτε την ανάγκη της επαφής που έχουμε ο ένας με τον άλλο που τόσο εύκολα ξεχνούσαμε πριν. Είμαστε μαζί σε αυτό...
Μπορεί αυτός ο ιός να μην είναι ευλογία αλλά οφείλουμε, για τους ανθρώπους που έφυγαν και που θα φύγουν ακόμα, να τον κάνουμε εμείς να είναι.
Οφείλουμε να μάθουμε. Οφείλουμε να δούμε. Ας μην αφήσουμε λοιπόν το φόβο να μας καταβάλλει κι ας μην λειτουργούμε σπασμωδικά.
Τώρα που κάθεσαι σπίτι βρες χρόνο για εσένα. Κάθισε να σε φροντίσεις, να σε μάθεις. Αφιέρωσε χρόνο στο σώμα σου και έλα σε επαφή μαζί του. Μην ψάχνεις μόνο πως να γεμίσεις την ώρα σου. Κάθισε και απόλαυσε τη στιγμή με το παιδί σου ή με τον εαυτό σου. Πιες έναν καφέ και να είσαι εκεί! Με τη γεύση, με το άρωμα, με το βάρος του φλιτζανιού, με το φως του ήλιου στο δωμάτιό σου.
Και είναι ΟΚ να μην κάνεις τίποτα. Απολύτως τίποτα! Το μυαλό σου θέλει οπωσδήποτε να σε βάλει να τρέξεις. Να κάνεις αυτό, να κάνεις εκείνο, να γίνεις καλύτερος/καλύτερη. Τι θα έλεγες να γίνεις πιο “πνευματικός”; Κι αυτό ένα παζάρι του μυαλού σου είναι.
Όλα είναι καλά έτσι όπως είναι, δε χρειάζεται να κάνεις τίποτα. Άφησε την πίεση αυτή να φύγει από μέσα σου. Θα πάρει μέρες. Και μετά άσε να αναδυθεί ό,τι είναι να κάνεις. Άσε το να αναδυθεί από τα βάθη σου. Εσύ μείνε απλώς στη στιγμή και άφησέ τη να σου δείξει ποιο είναι το επόμενο βήμα. Απλώς να είσαι.
Καλή δύναμη σε όλους μας!
Δημήτρης
Comments