Θυμάμαι μια φορά στο χωριό μου, στα Τζουμέρκα, είχα αποφασίσει να περπατήσω μέσα από το δάσος και να βγω σε έναν δρόμο που οδηγούσε σε μια πηγή. Ήθελα να πάρω νερό από εκεί που θα συμβόλιζε το στοιχείο του Νερού σε μια εργασία.
Καθώς περπατούσα ξαφνικά ξεπροβάλλει από την αριστερή πλευρά ένα νεαρό ελάφι, διασχίζει το δρόμο και κοντοστέκεται να με κοιτάξει. Δεν κάθισε περισσότερο από 3-4 δευτερόλεπτα και μετά συνέχισε το δρόμο του. Εγώ έμεινα ακίνητος, να κοιτάζω την αύρα του που ακολουθούσε. Δεν κοιτιέσαι δα και κατάματα με ένα ελάφι κάθε μέρα!
Δεν το είπα σε κανέναν τότε. Ήταν σαν αυτή η ματιά να άγγιξε κάτι πιο μέσα και να ήθελε να ζήσει στη σιωπή για κάμποσο. Και πράγματι έτσι είναι. Αυτή η συνάντηση με τα άλλα πλάσματα που μοιραζόμαστε αυτό το σπίτι γίνεται κάπου πιο μέσα μας. Δε συναντιούνται δυο εγκέφαλοι όπως συχνά συμβαίνει με τους ανθρώπους. Συναντιούνται δύο ψυχές. Και κάπου εκεί -πιο μέσα- είναι η πύλη της κατανόησης και της βαθιάς επικοινωνίας, εκείνης που δε μπορεί να γνωρίσει ο νους ούτε μπορεί να βάλει σε λέξεις. Μόνο η σιωπή μένει. Για αυτό να θυμάσαι, όπου υπάρχουν πολλές λέξεις και απόψεις δεν υπάρχει ούτε μια σταλιά επικοινωνίας. Στη σιωπή είναι που συμβαίνει το μυστήριο.
Δημήτρης
Komentarze