Το φως μελετάται από την επιστήμη εδώ και χρόνια. Η φύση του παραμένει "μυστηριώδης" καθώς συμπεριφέρεται και ως σωμάτιο και ως κύμα.
Είναι ενδιαφέρον να καταλάβει κανείς πως το αντίστοιχο δεν ισχύει για το σκοτάδι. Το σκοτάδι δεν μπορεί να μελετηθεί από την επιστήμη γιατί πολύ απλά δεν έχει υπόσταση. Κυριολεκτικά είναι η απουσία του φωτός.
Δεν υπάρχει κάτι να μελετήσεις στο σκοτάδι. Απλώς δεν υπάρχει τίποτα. Παρ' όλα αυτά, το σκοτάδι "βιώνεται" με την έννοια ότι έχει "επιπτώσεις" (δοκιμάστε να διασχίσετε το σαλόνι με σβηστά τα φώτα και θα καταλάβετε τι εννοώ). Ασκεί επίδραση επίσης στην ψυχοσύνθεσή μας καθώς ανάλογα τα βιώματά μας, αντιδράμε διαφορετικά σε αυτό, άλλοι το φοβούνται, άλλοι δεν έχουν θέμα, άλλοι το αγαπούν.
Σκέψου λοιπόν αυτή την αναλογία για να καταλάβεις λίγο τι είναι ο εαυτός σου.
Ο εαυτός είναι όπως το σκοτάδι. Υπάρχει μόνο όταν δεν υπάρχει το Φως της Συνείδησης.
Όταν η Συνείδηση απουσιάζει, όταν εσύ είσαι απών, τότε εμφανίζεται ο εαυτός που δεν είναι τίποτε άλλο από το σύνολο των σκέψεων, των συναισθημάτων και των σωματικών αντιδράσεων στον αυτόματο. Ο εαυτός δεν έχει υπόσταση όσο κι αν αυτό σου φαντάζει απίστευτο. Και είναι λογικό να σου φαίνεται έτσι γιατί έχεις ταυτιστεί μαζί του από μικρό παιδί.
Όταν απουσιάζεις, ο εαυτός παίρνει τα ηνία και υποδύεται εσένα. Πιστεύεις ότι υπάρχει "κάποιος" (εσύ με τη μορφή του εαυτού) που σκέφτεται, που δρα. Δεν είναι όμως καθόλου έτσι. Αυτό το σύστημα, κινείται από μόνο του. Οι σκέψεις και τα συναισθήματα δεν είναι δικά σου. Εσύ τα βιώνεις, αλλά δεν είναι δικά σου. Είναι οι αυτοματοποιημένες αντιδράσεις του συστήματος σώμα-νους. Δεν είσαι ελεύθερος γιατί αντιδράς στα ερεθίσματα ασυναίσθητα. Οι σκέψεις που παράγεις είναι αρνητικές ή θετικές ανάλογα το περιβάλλον που μεγάλωσες. Αν το σύστημα σώμα-νους μεγάλωσε σε ένα υποστηρικτικό περιβάλλον, τότε συνήθως αντιδρά θετικά. Αν έχει ένα ψυχολογικό τραύμα τότε το αναπαράγει είτε αντιδρώντας σε αυτό είτε φοβούμενος.
Τι είναι λοιπόν ο εαυτός σου; Είναι οι ανεπίγνωστες λειτουργίες που αναπτύσσει το σύστημα σώμα-νους. Δεν υπάρχει εαυτός που σκέφτεται. Ο εαυτός είναι αυτές οι ίδιες οι σκέψεις, είναι η εντύπωση που γεννιέται πως υπάρχει κάποιος που σκέφτεται. Ανήκει κυριολεκτικά στη σφαίρα του φανταστικού! Για αυτό
Όταν απουσιάζεις σαν Συνείδηση, είσαι απλώς μια επανάληψη. Και το αστείο είναι πως νομίζεις πως είσαι ελεύθερος. Πως εσύ αποφασίζεις. Βγάζεις και πορίσματα για τον κόσμο...
Που βρίσκεσαι λοιπόν εσύ; Είσαι η Επίγνωση. Είσαι αυτός που αντιλαμβάνεται τις σκέψεις, τα συναισθήματα, τις κινήσεις του σώματος.
Πάρε για παράδειγμα την όραση. Δε βλέπεις εσύ. Το σώμα βλέπει μέσω του ματιού και του εγκεφάλου. Εσύ είσαι αυτός που αντιλαμβάνεται τη διαδικασία του βλέπειν. Αν δεν υπήρχες εσύ σαν Συνείδηση, το σώμα θα έβλεπε αλλά δε θα υπήρχε κάποιος εκεί για να το αντιληφθεί.
Όταν είσαι παρών, όταν η Συνείδηση παίρνει τα ηνία και αντιλαμβάνεται τον εαυτό της και τον κόσμο χωρίς γυαλιά, όταν δηλαδή πάψεις να ταυτίζεσαι με οτιδήποτε, (είμαι "έτσι", πιστεύω αυτό, πράττω έτσι άρα είμαι "κακός" άνθρωπος κτλ) τότε ο εαυτός απλά εξαφανίζεται. Αυτό που τόσο σε ταλαιπώρησε, που άλλα θες να κάνεις και άλλα κάνει, που κινείται από φόβο, δεν έχει υπόσταση. Όταν ο Ένοικος είναι στο σπίτι, δεν υπάρχει κανείς άλλος. Όταν το Φως λάμπει, που είναι το σκοτάδι;
Comments