Ο κάθε άνθρωπος έχει τα δικά του παπούτσια και κανείς δεν μπορεί να μπει στου άλλου. Όμως η διαδρομή που περπατάμε είναι η ίδια, αυτή της Αφύπνισης.
Τα μέρη που θα περάσουμε είναι τα ίδια, πότε από κοιλάδες, πότε από βουνά, πότε από όμορφα δάση και πότε από κακοτράχαλα μονοπάτια. Ο καθένας στον δικό του χρόνο και με τον δικό του τρόπο. Αργά ή γρήγορα όμως θα συναντηθούμε στα ίδια σταυροδρόμια. Και ένα τέτοιο είναι όταν τα πράγματα δεν πάνε καλά...
Υπάρχουν περίοδοι στη ζωή που απλά πιάνουμε πάτο. Που τίποτα δε φαίνεται να λειτουργεί. Που όση προσπάθεια και να κάνουμε δεν αλλάζει κάτι και εμείς συνεχίζουμε να νιώθουμε το ίδια χάλια. Ενοχές και φόβοι είναι οι δύο βασικοί "παίχτες" αυτού του δράματος. Και κοιτάς τον εαυτό σου στον καθρέπτη και αναρωτιέσαι ποιον βλέπεις. Θες να ξεσκίσεις τα σωθικά σου και να ουρλιάξεις σαν τρελός. Τι ζητάς; Τι ανα-ζητάς; Ανα-ζητάς (δηλαδή ζητάς ξανά) αυτό που είχες μικρός. Αυτό που σου δόθηκε από τη στιγμή που γεννήθηκες, σαν κληρονομικό σου δικαίωμα από την ίδια την Ύπαρξη, την ειρήνη.
Παρατήρησε λίγο. Αυτό που ζητάς είναι να ησυχάσει η τρικυμία μέσα σου. Να βρεις ξανά αυτή την πηγαία χαρά που είχες από παιδί. Είναι εσωτερική κατάσταση φίλε, όχι εξωτερικός παράγοντας. Όσο κι αν αναδιατάξεις τα έξω, τα μέσα είναι η ουσία. Και εσύ έχεις χάσει την ουσία. Αυτό που ανα-ζητάς είναι η ουσία.
Λες "είμαι ευτυχισμένος" όχι "έχω ευτυχία" σωστά; Είναι εσωτερική κατάσταση, έρχεται από τα μέσα σου.
Βολοδέρνεις από δω κι από κει προσπαθώντας με τις ίδιες ενέργειες ξανά και ξανά να πετύχεις διαφορετικό αποτέλεσμα. Αμ δε! Γιατί ξεχνάς κάτι βασικό που στο έδωσε και ένας Αϊνστάιν:
"Κανένα πρόβλημα δεν μπορεί να λυθεί απ’ το ίδιο επίπεδο συνείδησης που το δημιούργησε"
Σκέψου ξανά αυτό που μόλις διάβασες και κατανόησέ το. Χρειάζεσαι διαφορετικό επίπεδο συνείδησης. Κι αν δεν το έχεις εσύ, το έχει κάποιος άλλος, η Ύπαρξη.
Και έτσι φτάνουμε στην ουσία του σημερινού άρθρου φίλε μου/φίλη μου. Όταν έχεις πιάσει πάτο, όταν τίποτα δεν λειτουργεί και δεν μπορείς να βρεις την άκρη τότε ένα σου μένει να κάνεις. Ζήτα βοήθεια. Από ποιον ίσως πεις. Ίσως γελάσεις ακόμα. Ίσως ειρωνευτείς κιόλας. Σα να σε ακούω "Ποια Ύπαρξη;". Και γω σου λέω συνέχισε λοιπόν τον δρόμο που βάδιζες τόσα χρόνια και περίμενε διαφορετικό αποτέλεσμα. Ο ορισμός της τρέλας είναι να κάνεις πάντα το ίδιο και να περιμένεις διαφορετικό αποτέλεσμα...
Τι έχεις να χάσεις αν αλλάξεις; Αν σπάσεις; Αν παραδεχτείς ότι δεν βγάζεις μόνος σου άκρη και χρειάζεσαι βοήθεια από την Ύπαρξη; Θα σου πω τι έχεις να χάσεις. Τον εγωισμό σου. Ναι είμαστε τόσο εγωιστές που προτιμάμε να καταστραφούμε παρά να δεχτούμε βοήθεια. Παρά να λυγίσουμε. Αλλά αν δε λυγίσεις εσύ, θα φροντίσουν οι περιστάσεις να σε κάνουν να λυγίσεις. Γιατί; Το είπαμε στην αρχή δε θυμάσαι;
"Η διαδρομή που περπατάμε είναι η ίδια".
Ο κάθοδος λοιπόν θα έρθει σε σένα αργά ή γρήγορα. Σε αυτή ή στην άλλη ζωή. Με τον δικό της τρόπο. Και τότε όταν όλα τα φώτα θα είναι σβηστά, όταν θα χάνεις και το δικό σου φως, θυμίσου. Ζήτα βοήθεια. Με όποιον τρόπο. Πες "Εγώ δε βγάζω άκρη με όλα αυτά, δεν μπορώ! Δείξε μου το δρόμο. Δείξε μου την ουσία. Σε χρειάζομαι. Δεν μπορώ να δω από μόνος/μόνη μου. Χρειάζομαι άλλο Φως!" Θα δεις. Όταν έρθει η ώρα και σπάσεις, θα ξεχυθεί όλο αυτό από τα τάρταρα μέσα σου. Θα ουρλιάξεις προς τον ουρανό. Μπορεί να απευθυνθείς στον "θεό" που πιστεύεις ή να μην έχεις ιδέα που απευθύνεσαι! Δεν τρέχει κάστανο! Αυτή θα είναι η κλίση. Αυτό θα είναι το πρώτο σου βήμα. Και μετά θα έρθει η απάντηση. Μετά ξεκινούν τα καλύτερα...
Ψαλμοί 23,4
Καλή λεφτεριά!
Comments